Os salóns de Baile

Espallados polas vilas e o medio rural da nosa comarca permanecen vellas edificacións, de modestas dimensións e sinxela arquitectura, pero non exentas de certa singularidade que as distingue, que ó longo de moitos anos, en tempos pasados, cumpriron unha destacada función social: os salóns de baile que, coas cíclicas festas e romarías, eran as mais sinaladas plataformas para a relación comunitaria da xuventude e viveiro no que medraron as relacións amorosas de mozos e mozas que deron lugar á gran maioría dos casoiros durante boa parte do século XX.

Eran prácticamente os únicos recintos públicos para tales encontros, e a eclosión deles
produciuse despois da guerra civil (que rematara en 1939) e en tódalas parrroquias se habilitaron cando menos un local de baile ó que acudían as mozas do lugar que, ademais dos veciños, recibían a visita, camiñando ou en bicicleta, dos rapaces do contorno. Nós lembramos que nunha parroquia focega, de apenas mil habitantes, abrían as súas portas tres salóns a un tempo…

As vilas da Mariña, por lóxica razón das súas magnitudes, contaban con salóns de maior envergadura, que polos anos cincuenta deron en ofrecer actuacións musicais mesmo de ámbito internacional, abandonando o máis modesto apelativo de “salón de baile” para erixirse en “salas de festas”, mais pretensioso. Varias delas acadaron moita sona mesmo fora da bisbarra; unha foi, sen dúbida, o “Bahía”. Acaso fose éste o motivo polo que os guionistas do programa “Alalᔠda TVG se personaran en Foz a pasada semana para facer unha grabación na mesma, na que se recrea o espíritu dos ancestrais salóns de baile, lembrando usos e costumes, orquestras e protagonistas daqueles tempos. A TVG vai a ofrecer ós espectadores algo que é carismático do antroido focense: o baile do faroliño, que é unha peculiaridade case que exclusiva da vila focega e o seu entorno mais próximo, onde con todo merecemento acadou o calificativo de “tradicional”. Efectivamente leva mais de 60 anos celebrándose. No programa soará, a cargo de orquestra improvisada por Arcadio Mon e compañeiros o “Vals das velas”, a música insustituible para bailar “o faroliño”.