De madeira especial

Teño amigos que mandan “apertas de buxo” sen dúbida porque o buxo é a madeira máis forte e dura, coa que se tornean instrumentos musicais, pura cerna.

Falo cun político en dique seco quizais de xeito definitivo, e confésame que agora vive e antes non. Teño amigos alcaldes que están de servizo as vintecatro horas do día sen poder saír á rúa sen que todo o mundo lles conte historias particulares, necesidades urxentes, problemas acuciantes. Moito ten que gostar a política para estar de servizo permanente, na rúa e na casa, sempre cun sorriso aberto, amistoso, dando a entender que o cliente -neste caso o administrado/votante- ten sempre a razón.

Ademáis está a oposición á que salta, tentando abocadar a iugular a pouco motivo aparente que se dea. E están os do propio partido, moito peores enemigos/amigos que os do partido contrario.

Pero ninguén hai totalmente de buxo. E supoño que toda madeira ten “samo”, esa madeira máis blanda e non aproveitable que calquera político ten nun rincón da alma. Xa non digamos os que, como o bieiteiro ten esponxoso o corazón central, co que faciamos os “tirataques” de pequenos aproveitando o samo interior.

Se non é buxo, carballo ou bieiteiro, posiblemente non sexa madeira do país. Hai madeira moito máis dura nas selvas virxes dos paises cálidos. Pero non se sabe que sexan de importación, e na súa inmensa mayoría proceden do país.

E resisten, duran e duran, aínda que algúns perdan no camiño familia, amigos e fortuna. E outros consigan fortuna, amigos e nova familia.

Algún día haberá que facer un estudio, difícilmente patrocinable, dos por ques dos políticos na política, dos custos persoais experimentados, dos beneficios obtidos, dos sinsabores e das ledicias, das palmadas na espalda e das navalladas no mesmo lugar, do gravísimo problema -tamén neste sector- da cuña da mesma madeira que é a primeira en atravesar o corazón.