Pasamos das lareiras á cultura globalizada (11)

.../...

A Igrexa en Galicia foi unha gran pedagoga
¡Hai que recoñecelo! Ao longo da Historia os nosos, os mellores, os máis preparados, cultos e animados, esparramáronse por toda a península naquela reconquista interminable, ¡oito séculos!, así que, nas nosas lareiras, por regra xeral, quedaron os máis pacíficos, pero tamén os máis incultos. Daquela foi o clero quen se ocupou de soste-las parroquias, tamén no orde cultural, abríndolles os ollos aos varóns, pois coas mulleres cando máis submisas as tiñan mellor ían os cultos, e cos cultos os cultivos. ¿Da primae noctis, que? ¡Iso é outro tema!

Ben o percibiron, e o consignaron no seu "La red parroquial y el clero rural...", os profesores Pegerto Saavedra, Hortensio Sobrado (¡de Castroverde!) e Antonio Presedo: "La relevancia que la parroquia rural alcanzó en Galicia, al desempeñar unas funciones que desbordaban ampliamente las que le cumplían como pieza angular de la administración eclesiástica, ha sido reconocida desde hace tiempo por historiadores, antropólogos y geógrafos".

Os vellos de hoxe en día aínda somos testemuñas de que na nosa infancia os "Mestres de a ferrado" procedían máis ben de parroquias que tiveran conventos ou unha clerecá culta e xenerosa.
-.-

A depuración impura dos mestres.
A comedia da depuración dos Mestres: Os impuros depuraron aos puros!
Francisco Morente Valero, que estudiou a fondo a depuración dos Mestres no franquismo, na súa tese "La Depuracón del Magisterio Nacional" calcula que foron uns 60.000 os depurados. "En una primera fase, recién declarada la guerra, son los militares quienes se encargan de peinar pueblos y ciudades en busca de maestros republicanos. Pedían informes a los alcaldes y por esa vía se destituyó o separó temporalmente de las aulas a muchos de ellos", explica Morente. A partir de noviembre del 36 la depuración se burocratiza. Se crean comisiones provinciales y se les exige a todos los maestros, a todos, que soliciten su propia depuración como condición para seguir ejerciendo".
Morente, husmando. Atopou expedientes que hoxe nos moverían á risa, séxase, á traxicomedia:
"Hubo denuncias privadas, de vecinos, en las que se acusaba al maestro de haber tocado el piano en un baile público, por ejemplo". En un pueblo de Lugo, el alcalde se deshizo del maestro, que no era precisamente de izquierdas, porque en su lugar estaría mejor una señorita católica, de familia decente, como Dios manda. El alcalde adjuntaba en su informe esta posdata, que Jaume Claret, historiador de la Universidad Pompeu Fabra, recuerda más o menos así: "El hecho de que esta señorita sea mi hija no es el motivo de la destitución del maestro". Efectivamente, la purga buscaba también hacer huecos en las escuelas donde colocar a familiares y allegados. Aunque fueron tantos los que faltaron que muchos curas y algunos militares, hasta 2.500 alféreces, se hicieron cargo de la educación después de la guerra. A pesar de las variopintas acusaciones que la red caciquil se encargó de difundir, los maestros, muchos de ellos católicos, fueron víctimas de acusaciones y bulos de carácter religioso".
Disto máis nada, que cheira a podre; pero é moi lamentable que aquelas inxustizas, aquelas "¿depuracións?, frearan, moitísimo, particularmente nas aldeas, a nosa civilización globalizadora.

-.-

A ¿depuración? de Argimiro Rico Trabada

En Internet, na súa reseña biográfica: "En outubro de 1937 un grupo de falanxistas fórono buscar á casa e levárono atado cara o monte. Nunha taberna do camiño detivéronse a beber deixando a Argimiro atado á fachada; ao saír pegáronlle patadas e insultárono. Seguiron camiñando ata o lugar elixido onde lle cortaron os testículos e a lingua, sacáronlle os ollos e rematárono de varios tiros".

.../...