Imitacións
Ladreille a un can e ouleeille a un lobo. Sempre souben imitar moi ben. O parvo tamén o sei facer, pero iso é outra historia. Imito o ruído da auga cando corre, pero só a do río Arnoia. Tamén canto igualiño que as primeiras cen clases de paxaros que existen pola contorna de Baños de Molgas, desde a rula ata o gaio e pasando pola
laverca e o paspallás. Así ata cen. E porque non quero imitar a máis. Sei que teño capacidade para outras cen polo menos.
Miañei coma un gato e bruei coma un boi. Sempre souben facer moitas cousas. Cando estaba na misa cantaba coma os anxos e cando asistía a un partido de fútbol sabía berrar coma un energúmeno. Imito o asubío dunha bala e o lóstrego dunha frecha. Só as frechas indias. A ver, sei facer moitas cousas, pero non todas. Non son perfecto-perfecto.
Podo converterme nun vencello para atar un feixe e podo imitar o voo do outro vencello, o paxaro; como tamén podo ser pexa para pexar as patas dun burro. No caso dos feixes só son os de ferraia, nabos e trevo. Os de palla non os podo atar e aínda non sei por que. Tamén só son capaz de pexar o meu burro Gervasio. Nin tan sequera sei pexar un cabalo. Repito: non son perfecto.
Cacarexei coma unha galiña e rosmei coma un ser humano. Non hai quen me gane a facer de nugallán nin a imitar o estoupido dos foguetes. Non obstante, o que mellor imito é o repenicar das campás na procesión de san Salvador de Baños de Molgas.
Un feixe de sensacións
O soneto que el compuxera nunha noite de treboada atrancou a represa, o encoro dos recordos. Ela era cada verso. El optou por escribir outro poema no que o aloumiño do sorriso dela ía moito máis alá dun desexo. Ela recitouno a ritmo de valse e unha pinga de emoción baixaba pola súa cara. El quedou en silencio e coa ollada perdida no tempo.
El e ela, ela e el, os dous xuntos subiron á Perla Negra. El sentiuse Jack Sparrow e ela a serea dos ventos. E xuntos navegaron pola inmensidade do océano. Ese océano no que había versos a esgalla e sentimentos dun e do outro que estouraron, que rebentaron cando unha onda mollou os seus beizos.
El agarrou con forza o timón da Perla Negra. Ela marchou correndo para arriar as velas. Xuntos seguiron navegando polas augas do universo, do seu universo. El cantou desde o alto do mastro e ela bailou de proa a popa da carabela. Os dous xuntos deixaron que o aire bicase as súas ansias de espera.
Non esperaron. Fundíronse nun aloumiño por cada verso do soneto, do poema. El deixou escapar xemidos de emoción e ela compuxo cos seus suspiros unha canción na que un verso solto se espallou polo ronsel que deixaba a velocidade da Perla Negra.
El rebentou a vaira, a presa, o encoro cun simple latexo. Ela deixouse levar empurrada polas augas dos sentimentos. Os dous formaron un nobelo, un feixe de sensacións.
