Raíces e Réquiems (5)
lunes, 28 de agosto de 2023
Réquiem polo arado romano
Canto máis vou pra vello
máis me leva o recordo ata a infancia.
Por iso sempre penso
no moi feliz que fun
cando fun neno.
Non me podo esquecer
do moito que gozaba
-sentado nos valos das leiras-
vendo como meu pai,
agarrado á rabela do arado romano,
abría coa rella as entrañas da terra
pra sacarlle, meses despois,
trigo, millo ou centeo.
Abraiado, non paraba de mirar
como as abeacas facían os sucos
e como meu pai,
-pra que lle sairan os regos dereitos-
leriaba coas vacas, enganchadas ó temón
a través do xugo e da chavella.
Falaba con elas coma se foran persoas.
Sempre as chamaba polo seu nome:
Jalleira, Jallarda, Cachorra,
Xuvenca, Marela, Toura...
que -submisas- obedecían as ordes.
Á caída da tarde
-ó tocar a campá da aldea a oración-
freaba a faena
e, quitando o sombreiro da cabeza,
pregaba a Deus polas ánimas
que puideran estar penando no Purgatorio.
Ata parecía que as mesmas vacas,
xunguidas ó arado,
participaban neste sagrado rito rural.
Como bo morriñento que son,
moito boto de menos o arado.
Nacín e medrei con el.
E, gracias a el, comín bo pan e boas patacas.
Foi tan lonxevo que viviu dous mil anos.
En Galicia matouno o tractor
no século vinte. Anos setenta.
Pedinlle a Deus que o levara pró Paraíso.
E, agora, son os anxos
os que aran con el nas leiras do ceo.
Tamén falei con Triptólemo
-semideus protector da espiga e do arado-
pra que o coide ben alá no Olimpo.
E prometeume que así o fará.
Que será el mesmo
quen o manterá vivo na eternidade
agarrándoo moi forte pola rabela.
Silva, Manuel
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
