Helena de Carlos publica Imago, despois de dezaseis anos de silencio
En 2007 obtivo o premio da Crítica Española por Vigo, anteriormente publicara Alta
casa, 1999 e Aracne 3. Retoma a poesía na colección Tambo de Kalandraka.
Na solapa cóntasenos que o libro nace da pandemia, entre o 2020 e o 2023, recollendo a situación extraordinaria pero traballando tamén co permanente, co que se mantén na profundidade. E dísenos que ten a súa orixe na vivencia das dúas grandes metamorfoses que experimentan as mulleres na puberdade e a madurez.
Imago é atopar cunha voz antiga, como chegada de si mesma, unha voz propia, iso que buscamos sempre na poesía. Enxergar un imaxinario, unha maneira de dicir: "nada temer debemos", quen fala así?
Unha poesía que dita coma os antigos versos, que fala na voz dos oráculos. Un verso singular, íntimo.
Verdades que semellan nacer da terra, que forman parte da arañeira de raíces que a percorren; frases que semellan conter certezas, que nos gustan e recollemos para darlle voltas e remoelas: "O que non vai ser / fundirase co que non foi / nun crisol resignado" e sabemos que estamos no territorio do non: o que non foi nin vai ser, o lado escuro do espello, tempo inexistente, posibilidades perdidas e resignación ante este imposible. "Sabemos que algún día deberemos / afrontar malia todo a maldición" porque estamos condenadas e non temos táboa de salvación, a morte agarda e con ela todos os vetos á esperanza. "Sementes de extinción" levamos con nós, dende o nacemento, a consciencia desa espera fainos infelices por iso tentamos esquecela, despistándonos, evadíndonos, distraéndonos... a humanidade trae na man a semente de extinción do planeta no que vive, da súa casa porque vai destruír todo o que ten e a ela mesma, lévao no adn como unha condena. "Facemos outra volta o aceno dos salvados" si, veña, saudámonos despois dunha pandemia, mirámonos, aínda estamos aquí, e mentres tanto lembramos aos que pereceron e nos deixan rodeados de ausencia. "Esculcarei o canto da paxariña / vivirei cen anos nun momento" toca que sexa así, coma san Ero perderémonos no tempo porque de sempre tivemos esa querencia polo pasmo, por dominar a fugacidade sen logralo, por deixarnos ir na exaltación da beleza, aínda que realmente o que me gustaría é transformar un instante de felicidade en cen anos, facelo durar. "Ao igual ca nós / fabrícanse de material / de derribo", diso estamos feitas, do que arrastra o mar nas mareas, do que foi quedando dos séculos anteriores, do que sobraba na mesa dos señores, das luces do faro e da fosforescencia do mar cando riela, dos fogos de san Telmo e a brétema que nos envolvía cando o mundo aínda non estaba feito, dos ventos que nos fixeron voar... "Dime cal é a arte de deixar pouso" eu descoñézoa, igual é a descendencia, o que continúa a estirpe ou igual unha vida que deixa restos e pegadas, obras vivas de barcos ou de familia, obras de obrar sobre a realidade. "Agoiros resesos, / saberes caducados / ineficaz palabra" un martillazo tras outro, porque o reseso non é comible e se son agoiros resultan inútiles; o caduco tampouco nos vale, xa pasou ese calendario do ao pasado, esa cita perdida; a ineficacia é unha inutilidade, unha palabra que igual non se chegou a dicir ou foi falar por falar ou non foi escoitada.
"Faite partícipe / do mapa da dor" pode que a solidariedade sexa iso, participar da dor sen importar en que parte do mapa está situada, compadecerse da dor e a súa extensión...
Gustoume Imago, tal como se agradece unha mirada diferente sobre o mundo.
