.../...
Volvamos sobre o tema da globalización cultural
Como isto da globalización cultural é un tema de sabios, e para sabios, aquí voulle pedir a súa acertada definición ao sociólogo Guillermo Westreicher:
"La globalización cultural es la homogeneización a nivel mundial de expresiones artísticas, valores y tradiciones en general. Esto es, el producto de la mayor interconexión entre los países, a nivel mundial.
"La globalización cultural significa que las personas en todo el mundo comienzan a adoptar costumbres similares, como resultado de la mayor difusión de información y de intercambio comercial.
"Lo anterior también se relaciona con la tecnología pues es posible aprender sobre la cultura de prácticamente cualquier país extranjero a través de Internet. De ahí que existan diferentes tipos de globalización.
"Otro punto importante es que la globalización cultural permite la fusión de tradiciones. Esto se observa claramente en la gastronomía, donde la cocina del país A, por ejemplo, puede exportarse al país B incorporando productos de este último.
"Ventajas y desventajas de la globalización cultural. Entre las ventajas de la globalización cultural podemos destacar que permite a las personas aprender sobre las distintas idiosincrasias y cosmovisiones del mundo. Esto debería tener como consecuencia un mayor respeto a la diversidad.
"La globalización cultural permite que una persona nacida en Europa, por ejemplo, pueda entender, e incluso empatizar, con la forma de ver el mundo en los países asiáticos.
"Sin embargo, como contraparte, la globalización cultural puede tener como cnsecuencia la pérdida de ciertas costumbres locales. Puede ser, por ejemplo, que ciertas prácticas sean desplazadas por otras del extranjero."
Lo anterior suele señalarse, por ejemplo, cuando comienzan a celebrarse ciertas fechas como Halloween en algunos países donde antes no existía dicha tradición. Así, el día de las brujas podría restarle protagonismo a alguna festividad local que tuviese lugar también a finales de octubre.
"En todo caso, el intercambio cultural nos debería permitir mirar el mundo desde la diversidad y con una mayor apertura de mente. Sin embargo, esto, en algunas circunstancias, entra en conflicto con la identidad local.
"Globalización cultural y comercio. La globalización cultural está muy relacionada con el intercambio comercial. De igual modo, está vinculada con el flujo de inversiones a nivel internacional...".
Os trasegos viciosos e/ou inmorais. Non podo estar máis de acordo con Westreicher en que "...ciertas prácticas sean desplazadas...", por vicios e por inmoralidades anteriormente descoñecidas. Isto tráeme a lembranza daqueles ¿licenciados?, ¡da guerra, si, pero aínda seguían loitando coa moralidade herdada dos seus entregos!, que en vez de contarlles aos nenos contos daqueles das nosas lareiras iniciábanos en relatorios pornográficos, daqueles usos, ¡daqueles abusos!, que tiveran coas mulleres da zona roxa, que as daban como modélicas nos seus xogos sexuais. Nin que dicir ten que aqueles cativos, estaban, oíanos, con aquel pracer da Eva mordendo na mazá prohibida. ¡É boa verdade que quen sementa ventos, recolle tempestades!
-.-
Cultivar é remover, que iso sabémolo ben nós, os de daquela, os da aixada, os do arado, os aprendices da semente.
Os da capital, maiormente eses, ¡sempre presumindo de sociólogos!, tentaban de meternos na cabeza aos aldeaniños que, "sociedad y cultura son dos conceptos estrechamente vinculados, y por eso los individualismos rurais eran..., incultos!". Na aldea sabíamos pouco, pero ese pouco estaba, tiñámolo, ben leidado, ben amasado, ben cocido; tan ben, ou mellor, có noso trigo! Incluso na relixión se notaba pois os indianos, despois de navegar entre ateos e protestantes, volvían bravos coma os toxos, que se ía á Misa era máis ben para lucir, elas, os seus zapatos de charol, e eles aqueles sombreiros "canotiers".
-.-
Os trasplantes, sexan de persoas ou de plantas,
sofren un proceso de adaptación ao medio que a veces e insoportable. Pero xa foi peor co de ahora, por este século XXI adiante.
A niña persoal experiencia: A principios dos 70 o meu Banco encargoume facer en Suíza certos estudios acerca das finanzas dos emigrantes galegos, así que tiven ocasión de coñecer a fondo os seus problemas, comezando polos idiomas: alemán, francés, italiano, e algo de romanche.
¡Meus pobres, as que, de entrada, alí pasaron! Se acaso algo mellor os da parte de Berna, e iso que é zona xermánica, que alí chamábanlles "Os de Carballo", porque eran maioría os desa procedencia e auxiliábanse reciprocamente dun xeito espectacular. Non contarei anécdotas porque as houbo de tódolos tipos.
O das plantas? ¡Quif, quif! Trouxéronme unhas noceiras dunha rexión onde teñen unhas noces espectaculares. Plantei, abonei e reguei con todo cariño, aquí en Lugo, en boa terra, pero? ¡Non deron noces! A edafoloxía, que tamén é un idioma, un idioma botánico.
Asimilación cultural.
¡E sen saír do país! Despois da guerra, ¿liberado? Madrid, os señoritos da capital, os mandamáis, volveron a empregar "chachas" galegas, algunha delas, ¡miñas pobres!, pouco ou nada foran á escola, así que o castelán..., ¡pouco menos có chino!
"Todo se pega menos la hermosura", dicíase moito en Madrid, pero non era moi exacto. Comentándoo cun compañeiro meu, tamén galego, alí no Supremo, díxome: "Mira, ho, eu estaba saíndo cunha fámula desas, das nosas, ¡que me conviña moito porque sisaba bocadillos, e con eles no xustillo esperaba por min no parque do Retiro! Pero unha tarde, que me castigaron á cocina no comedor do Ministerio, non puiden acudir. Ela volveu ao día seguinte, e nada máis verme espetoume: "-Xa non mamas, inxato. ¡Destétote!". Temperei nela para aclarar aquilo, e acabou dicíndome que llo oíra á filla da súa xefa, que discutira por teléfono con seu rapaz, e parecíalle que tamén fora por un plantón. Nesa aclaración tiven que explicarlle que entendera mal, pois o que realmente lle dixera a madrileña foi: "-Ya no me amas, ingrato. ¡Pues te detesto!".
¡É o que teñen os idiomas, que tamen se patina neles, e non só no xeo!
-.-
Non é certo que fosen os romanos os que trouxeron as lareiras, que xa as tiñan os nosos castrexos, co seu pote nas brasas, ¡de carballo as brasas, e de barro a ola, que é o material máis nobre, e se non, que llo digan a Deus, que o utilizou para face-lo home, e así saímos, que cocemos canto nos meten, sexan verdades ou mentiras! O que trouxeron os romanos, para abeiralos cabe dos nosos tizóns, foron os seus lares, e cos lares, os manes, e tamén os penates, que non se atreveron a deixalos fóra, no bosque, á intemperie..., por se llelos exorcizaban os nosos druídas, tan poderosos eles!
Lares. Ademais dos públicos, cada familia tiña, e veneraba, os seus propios, os domésticos. Aos lares consagrábanlles a mesa, o saleiro e maila vaixela; e como ofertas, os alimentos, uvas, coroas de espigas, tarros de mel, tortas de fariña..., ¡o mellor de cada mesa! Os romanos sempre cultivaron o seu Do ut des. ¡Se che dou é para que me deas! Con aquelas ofertas pretendían pagarlles aos deuses a súa protección fogareña, que era o mellor que tiñan, o mellor que había, as súas reunións familiares cabe dos tizóns, ¡cálidas!, no entorno da lareira.
Manes. ¿E quen non ten defuntos? Pero ademais de telos, como tódolos países, como tódalas razas, os romanos tíñanlles medo aos seus mortos. Cabe pensar que igual non os trataran ben en vida, e temían as súas, hipotéticas, vinganzas! Por algo lles facían ofrendas exquisitas.
Penates. ¿Os que penaban? Por se necesitaban algo, o pater familias, cabe da lareira, tiráballes ao lume as primicias dos alimentos, en especial o sal e maila fariña. ¡As chispas dos tizóns, que non aos penates, saltaban de ledas ao ter consumos selectos!
En definitiva, que a lareira, ademais de quentarlles o corpo aos nosos entregos, quentáballes, vigorizáballes, o espírito.
-.-
Máis poderosos, infinitamente máis, os Técnicos da Concentración Parcelaria
que se atreveron a meterlle unha pista ao castro da Graña, exactamente polo medio!
.../... Gómez Vilabella, Xosé M.
