.../...
Arrebolo o Pegasus, con todo o que me custou?
Tiñamos abondo coas novas inéditas, desgracias, dramas, traizóns, etc., que recibíamos, polos mass media, e encima diso, inventaron o Pegasus!
Paz era aquela das nosas aldeíñas, que só había bágoas nos enterros. Non enterros, e algo máis tamén, pois, do que non, ¿como se lle ían ocorrer estes versos, estes lamentos, a Charles Baudelaire:
J'implore ta pitié, Toi, l'unique que j'aime,
Du fond du gouffre obscur où mon coeur est tombé.
C'est un univers morne à l'horizon plombé,
Où nagent dans la nuit l'horreur et le blasphème;
Charles Baudelaire. Les Fleurs du mal.
Imploro a túa piedade, a Ti, a única que amo,
dende o abismo escuro onde o meu corazón está caído.
É un universo triste de horizonte plúmbeo
onde nadan na noite o horror e maila blasfemia;
...
¡Iso, na noite, na noite escura da Santa Compaña! ¿Deus, cando aprenderemos que hai que andar polo dereito na vida, cando? ¡Olla que xa estamos no XXI, e seguimos abusando da Natureza!
¡Na noite, na noite escura da Santa Compaña...! ¿Deus, cando aprenderemos que hai que andar polo dereito na vida, cando? Olla que xa estamos no XXI, e seguimos
abusando da Natureza! ¡Gozando, non; abusando! Queremos ser tanto coma Deus, fabricar as curvas ao noso xeito... ¡Claro, queremos imitar ao Creador das curvas perfectas, ao creador da muller, pero iso é unha blasfemia, unha soberbia; é, como pouco, unha usurpación de funcións!
As curvas son tentadoras, e cáese con facilidade nelas; por iso cómpre levar unha vida recta, de liña recta, que é a nosa, a das nosas limitacións. ¿Por que llas deu Deus á muller? É moi simple: porque é máis prudente có home; sabe, coma Deus, arar dereito con liñas torcidas! O home, coma o boi, turra de fronte, e así lle vai, pois, de cando en vez, esnáfrase! Ben veces levo dito que se acabaron as diferenzas nas caixas dos Bancos desde que teñen caixeiras, desde que substituíron aos homes por mulleres.
Outras virtudes temos, pero o que é na prudencia...!
Angrois? ¡Angro, ou agro, de Rois, agro de xuncos, arriba da xunqueira...; xermánico! Iso foi, iso era, daquela, cando o labraron os suevos, pero, ao de hoxe? ¡Ao de hoxe, Agro das Ánimas! Requiescat in pace...; ¡amén! ¿Foi un atentado? ¡Foino, foi un atentado contra a virtude da prudencia, desafiando as leis da física, levándolle a contraria a Newton! Señores enxeñeiros, cando vos fagan firmar o absurdo, resistide; por favor, resistide; lembrádevos de que o propio Galileo, cando lle fixeron abxurar, deu unha patada no chan, e Deus oíulle dicir: Eppur si muove!
Benditos coches estes da miña praza, benditos con tal de que sigades así, quietos, estáticos, freados; freados e con unha marcha posta, ¡polo menos unha! Acordádevos de Newton, lembrade que nas estradas hai curvas, curvas infernais, imprevisoras..., e por tanto poden resultar imprevisibles para a memoria humana! Cando a locomoción era dun só cabalo, nin Rocinante se esquecía de segui-la liña recta, a distancia máis curta entre dous puntos... ¡Ou se cadra, non, pois, polo visto, segundo os últimos experimentos, a distancia máis curta para subir ao Ceo, para subir antes tempo, é..., unha curva, a curva dos fouciños, a curva das gadañas, a curva de Leto..., que de aí vén o de "letal"!
-.-
Poucas cousas me irritan máis que ter que levantarme do ordenador para abri-la porta do piso, pero a miña dona saíra, concretamente á Misa de defuntos da nosa parroquia, ¡sete días de loito, sete Misas, un setenario!, así que..., de porteiro! Obviamente ollei
pola trapela: ¡Tres, tres clases de mendigos, unha máis que de costume: Os que, desgraciadamente, sempre o foron, e non puideron, ou non quixeron, saír diso; os que comezan a selo por obra e graza desta maldita crise; por engado, os que se fan abrir as portas co truco da mendicidade! Dixen, "maldita crise", pero estou arrepentido, borro: a crise non é maldita, as crises son boas..., polo que ensinan; os malditos son aqueles que as xeran ao poñerse a gobernar sen saber, ou sen querer saber, que aínda é máis grave. Dicían meus avós, ambos, que, Non hai mal que por ben non veña; neste caso
, neste caso, veremos!
Falando de ver: O que vin pola mira deixoume abraiado: a miña dona, no relanzo, en animada conversa coa Eva e mailo Abel. ¡Esta periodista...!
- ¿Que che custa leva-la chave...?
- ¿Para que, con San Pedro na porta? Aquí os tés, que de compañeiros de banco, aquel día, aí no xardín, aceptáronme por amiga, por amigos, así que, que amigo non ofrece a súa casa aos amigos?
Saúdos e todo iso. Eva bicoume nas meixelas; ¡bicoume! ¡Que lonxe quedan aqueles tempos en que o bicador era o home, inclinándose cerimonioso, á vez que a dama estiraba as súas uñas nacaradas, limpiñas, sen un ápice de pintura! Abel ofreceume a súa man, toda a man, e apertoume forte. (¡Este home é xeneroso, que sabe dá-la man! - Así opinan os psicólogos).
- ¡Fixeches ben en traelos, que me caen simpáticos, e logo que xa quedamos poucos vellos neste barrio..., que ata non hai con quen falar!
O Abel:
- Pois ten razón! ¿E sabe cal é o problema? Uns, que non temos fillos, e outros, que só tiveron un, fartos daquela recomendación franquista das familias numerosas, que así había emigrantes, e onde hai emigrantes, remesas veñen, viñan! Fillo único, casado con filla única, herdan dous pisos, dúas vivendas, así que lles sobra unha! E como están baixando de prezo, pois ala, a esperar, a esperar que suban..., ou a que se casen os fillos deses fillos!
Atrevinme; menos que a miña dona, pero algo de periodista debo levar nos xenes, ou é mundoloxía, de tanto gradar polo mundo.
- ¿Vostede..., Abel, non si, me parece que así se presentou aquel día..., vostede é filósofo?
- ¡Home...! Se por filosofía entendemos amor á sabedoría, si que o son, ou polo menos, inténtoo. Funlle ferroviario, que así estou de consternado por ese voo á eternidade do outro día!
- Ferroviario, eh? Pois daquela voulle pedir un favor: ¡que falemos de avións, que me gustan máis, pois nos accidentes aéreos non hai mutilados, e as mutilación asústanme, máis cá morte! Eu prefiro o purgatorio na outra vida, pois aló, nese sitio, coido que todos seremos iguais.
- ¿Gústalle a igualdade? ¿Non será comunista? - Chanceouse.
- Querido Abel, non me crea se non quere, pero eu creo en todo menos en dúas cousas: Non creo nos ateos porque non os hai; ¡son simples analfabetos, meus pobres, e por iso non leron os evanxeos, aínda! E tampouco nos comunistas, porque neste mundo do Veña a nós o teu reino..., a pouco que nos analicen, nada queremos do común, todo propio!
Sentámonos en espera de que a miña dona preparase os cafés regulamentarios, e no ínterim, nin lembro como, decateime de que lle estaba explicando ao ferroviario aquel accidente..., accidente, non, sabotaxe, do día 26 de Setembro do ano 1948, tren correo Coruña-Madrid, no que me coincidiu viaxar para incorporarme, como voluntario, no Ministerio do Ejército. En síntese: saímos de Lugo a fume de carozo, de cisco máis ben, e aos poucos metros, de pasada a Ponte da Chanca, ¡trarrraaaas!, o meu vagón, e non só o meu, senón todo o convoi, deitado sobre da esquerda, arrimado a ese valado da vía férrea.
¿Que pasara? ¡Veu enseguida o Revisor, coche por coche, avisando, que non había temor ningún, que simplemente se saíra o tren da vía, e que tivésemos paciencia, que xa ía en Lugo o condutor, ¡andando, iso si!, para telefonar a Monforte que nos mandasen unha máquina-grúa!
Só Deus sabe as horas que alí pasamos, agardando pola verticalidade do convoi, pero máis tardei en saber a verdade, que só a coñecín cando, destinado de mecanógrafo no Consejo Supremo de Justicia Militar, tocoume mecanografar un expediente no que se aludía aos fuxidos, "maquis" creo que lles chamaron, que, desagradecidos do Glorioso Alzamento Nacional, alzaran os parafusos dunhas cantas travesas..., e a vía, abriuse!
Abel oíralle a algún compañeiro, dos veteranos, algún comentario acerca daquela ¿avaría?, que tal lles fixeran crer, ¡coma a nós, coma aos viaxeiros daquel día! Botouse as mans á cabeza, polo menos catro veces; ¡que inocente, que Abel, que lle custou crer, crer sen ver!
Tanto falamos aquel día, que fixo falta repetir o café..., e menos mal que tiña unhas botellas de Oporto, así que rematamos a empezada e comezamos a seguinte! Catro vellos de parola..., nin un faladoiro deses da tele, e menos mal que non tiñamos unha audiencia que cambiase de canal!
.../... Gómez Vilabella, Xosé M.
