Unha mala caída
Rocei o ridículo cando caín. Caín de mala maneira desde un canastro. Andaba no tellado deste, na Aira de Arriba, esvarei nunha tella e caín de pé. Si, caín de pé, pero rachei a cabeza. Aínda que pareza imposible, así foi. Ó caer de pé estremecín tanto que a cabeza fixo crack. Só a min se me ocorre subir a un canastro. A un canastro que, para máis aquel, non era meu. O meu xa hai anos que se esborrallou e quedaron tan só
os pés. Os pés do canastro, se entende. Os meus, os meus pés afirmáronse tanto no chan que fixeron rebentar a cabeza. Case fora mellor caer de cabeza. Moito mellor! Seguro que non rachaba. Como moito, un croque, un pote.
Que fun facer ó canastro do veciño? Agora mesmo non sei moi ben; déuseme por aí. Creo que vin unha tella mal colocada e, como teño un corazón que non me cabe no peito e quixen evitar que ó veciño lle chovera no millo, subín para afirmala ben. Maldita sexa a miña estampa! E tan maldita. Que mesmo non sei como o estou contando. Si, cóntoo coa cabeza rachada, coa cabeza aberta, pero coa suficiente lucidez para contalo. E, como vedes, cóntoo tal como foi.
Non sei se me dará tempo a rirme pola ridiculez da caída. É que empezo a sentirme mal. Agora, que se están arrefriando os miolos, noto algo raro, algo malo. Sinceramente, creo que estou notando como se me escapa a vida. Puto canastro! Que nin era meu! Xa non hai volta atrás. Oxalá non se lle molle o millo ó veciño.
