Unha crise existencialista
Acabo de ter unha crise existencialista. Unha crise grande e forte. Por un bo tempo non souben quen era. Simplemente, non existín. Nin eu mesmo me vía, nin me escoitaba. Repito, non existía. Si vía todo o que se desenvolvía ó meu arredor. Vía xente e vía obxectos. Non me vía a min mesmo. Saudaba e ninguén contestaba. Porque nin me vían nin me oían. Non existía. Repito, nin eu mesmo me oía.
A desesperación empezaba a ser tal que incluso pensei en "despacharme". Si, niso... no suicidio. Pero, onde espetaba o coitelo?, onde colocaba a soga para colgarme?, desde que ponte ou torre me lanzaba ó baleiro? Sen corpo, sen existencia non podía facer nada.
Unha crise existencialista que me facía suar pero sen ver a suor, que me oprimía o corazón pero sen oír os latexos, que me alporizaba a impotencia, a angustia, mesmo a carraxe, pero quedaba coas ganas de facer algo. Porque non me vía, non existía, non estaba. Notaba o baleiro. Sentía a nada.
Percorrín moitos recantos e diversos lugares coa intención de que me visen, ou, simplemente, de facer notar a miña presenza. Nada. Repito, non existía. Repito, nin eu mesmo me vía. Repito, moito menos me oía.
Menos mal que ante un esbirro que, por certo, non escoitei, todo volveu á normalidade. Digo esbirro por non dicir outra cousa, por exemplo unha milagre. O caso é que xa me vexo e me escoito e me noto e falo e aceno e chouto e río e latexo. Latexo moi forte e moi contento. Ufff, que angustia!
