¿Quen pasea a quen? Foi a primeira pregunta que me fixen ao asomar pola ventá para ver como viña o día. Está nubrado, ¡grazas a Deus, ou non sería Galicia!; todo nubrado menos a veciña do oitavo, que esa debeu durmir cos cadelos, xa que saen os tres, xuntos, cara ao xardín, e para iso con paso lexionario.
Seguindo o meu costume, que xa o teño arraigado, primeiro ordenador, ¡para ordenar os pensamentos cos que espertei!... ¿Quen dixo que o cerebro non traballa mentres se durme? ¡O meu, si; que o faga ben, ou mal, depende dos pensamentos, das ledicias ou das preocupacións coas que me deite, así que nunca me vou á cama sen unha ducha tirando a fría, pois como o cerebro non se pode lavar por dentro, polo menos a súa caixa! ¿Que non é bo bañarse encima da comida? ¡Pero é que eu non ceno, ou case: Almorzo pantagruélico, estilo inglés, iso si. Froita á media mañá. E o xantar, magnífico! (A miña cociñeira négase a publicar as súas receitas, a pretexto de que son ofrendas familiares, no altar da familia, da que sempre foi devota, con sublime devoción, e por tanto sacras, íntimas). Á posta do sol, ¡non teño reloxo de sol, e ben que os boto en falta pois ese absurdo da hora oficial nunca o entendín, así que ollo pola ventá, que casualmente dá a Poñente!, e daquela prepárome a cea; mellor dito, prepárama o frigorífico, que é unha especie de cociñeira muda e xélida. Deste xeito non teño problemas coa alcachofa regulable, e..., lavadiño, lavadiño de corpo e alma, que tamén lavo a alma, trato de lavala, con aquelas oracións que me ensinaron os avós: Con Deus
me deito, e con Deus quero levantarme; que a Virxe María nos cubra co seu manto, tanto que nos leva abrigado!
Como ía dicindo, primeiro ordenar, desenmarañar as ideas matutinas; despois o almorzo; a continuación cambiar o pixama pola camisa, ¡que só a cambio unha vez ao día, e non coma eses políticos do meu país, que ata deben ter un camerino nos seus autos, escuros, blindados, pois cada vez que os vemos saen diferentes, outros! Así me explico que teñan, que necesiten, tantos ingresos, tantos como personalidades representan; ¡infinitas! ¡Meus pobres, que papelón o seu, pois supéranlle á Santísima Trindade, que Deus, o Fundador, o Creador, é máis humilde: confórmase con tres papeis, só tres, e aínda así cústanos entendelos!
Con esta liturxia persoal, o paso seguinte, desde que nesta (vosa) casa vivo... ¿Por que será que ninguén se cansa de ofrecer a súa casa, miña/vosa, aos amigos, e nunca o facemos con eses mendigos que piden, e dormen, aí mesmo, aí abaixo, na beirarrúa, nuns cartóns, que por veces nin manta teñen?
¿É que os mendigos non son amigos? ¡Ah, si; xa o teño: estamos en España, e non en Samaria, que queda lonxe, e aquí non hai fondas para encargarlles que coiden ao peregrino, ao desvalido! Levitas, si, e tiralevitas tamén, pero eses teñen abondo con cargar coa levita: pasan levitando! O seguinte, digo, é baixar ao quiosco, onde teñen de costume reservarme El Progreso. ¡El Progreso, nada menos, pois para retroceso, con ver tele...! Cando estaba subscrito traíamo á caixa o carteiro, pero, ¿sábados e domingos? ¡Estes "mercurios" actuais non teñen ás nos pés, así que necesitan descansar, que abondo traballan os cinco días, co que pesan as facturas, tantos sobres, e todos cheos de xustificantes inxustificados, que se aínda fose diñeiro...! Pero eses envelopes, os do diñeiro invisible, danse en man, a quen teña a man larga..., que non é o meu caso! ¡Mellor así, que menos purgatorio terei, e os fillos, se Deus lles dá saúde, xa o irán gañando, coa suor da súa fronte, que é máis digno que facelo coa do próximo, coa de enfronte!
Díxome o quiosqueiro:
-Se eu mandase, mandaría, prohibiría, ter periódicos nos bares, que non deixa de ser un estraperlo; mire aí enfronte, nese bar Castellano, cada cliente con seu periódico na man; para iso só pagan un cafeíño, e por veces, sen sequera unha "nube" de leite! ¡Mal para o quiosqueiro, e nada mellor para o barman, que lle ocupan un espazo, media hora ou máis, polo equivalente ao custe dun periódico! ¿É, ou non é, un estraperlo?
Vireime, e vin..., o que despois direi!
-Rapaz, déixame aquí El Progreso, pois, agora que o dis, tamén desexo un cafeíño deses, e á volta retiro o meu periódico, que eu pago; xa che paguei, non si?
Decidido, entrei no Castellano, que a tal momento máis merecía o nome de ¡Castelo!, pois neste castelo, un de cada lado, coma dous duques no seu adarve, precisamente por xunto da cristaleira, estaban..., os "duques" de marras! Cada un con cadanseu periódico. Ela dixo:
-De ti, meu querido Abel, namoreime... ¿Como se di? ¡Platonicamente, non si? Pero vouche confesar que teño outro amor, tamén secreto, íntimo: ¡e chámase Francisco, que é o único que che quero dicir, pois o resto é da miña intimidade!
O vello verde, que a estas alturas xa o teño por verde, ou, polo menos, reverdecido:
-Seguro que me estás falando do Papa, que neste periódico, no que estou lendo, tamén o citan, con moito encomio, por certo. ¡A verdade é que caeu ben, un guante branco!
Eu, a tal momento, púxenme a matinar: ¿Por que lle dará á xente por expresarse así, dicindo a cada paso, "a verdade!", "se che digo a verdade", "a verdade sexa dita", etcétera, un longo etcétera? ¡Con esas expresión están declarando que non sempre son verdadeiros, que só falan, que só se expresan con verdade cando tal invocación fan! Tomei nota, que teño que escribir algo, moito, deste "tema", que é como tamén se di, veña ou non a conto. Aínda non acabara de apuntar isto cando a nosa Xulia lle respondeu ao seu...; ¿o seu, que? ¡Ao seu segundo!:
-¡Ata aquí non caera na conta do por que a Igrexa non deixa casar aos Curas: hainos tan simpáticos, que non terían unha, senón un harén, e daquela, os demais, os vulgares, que? ¡Daquela, maldito un varón entraría nas igrexas, polo menos nas católicas!
-¿Os outros? ¡Ata terás razón; pero non sigas por ese camiño, pois, se me pos celoso, vouche retirar a chave, e con iso tereite secuestrada na túa habitación...; na habitación, non, na casa, porque terás que seguir cociñando, e de bicos, cero!
-¡Xa! E ti, no súper, de parrafeo coas caixeiras? ¡Sigamos como estamos, pois o politeísmo é caro, que tes abondo con pagar tres euros por dous cafés, e menos mal que non cobran os periódicos! ¡Ao que chegamos, pero estívonos ben empregado, tan aburridos que nos tiñan aquelas desvalorizacións da nosa pesetiña!
Paguei e larguei, pois, para falar de economía chegoume co Banco, coa Escola de Comercio, e coa UNED. ¡Estudando ata os sesenta anos, que xa é calvario! Aínda así teño periódicos, e programas de radio, da radio e da tele... ¡Nada, que non me gusta o masoquismo, así que vin de volta, a toda présa, para facer os encrucillados, pois estes, polo menos estes, teñen solución, solución demostrada, demostrada e demostrable, indiscutible!
.../...Gómez Vilabella, Xosé M.
