De centauros a maquinistas (2)

.../...

Tres son as miñas ventás predilectas: Ao levantarme abro o ordenador, comezando polos correos recibidos; ¡resucitou Quevedo, reencarnado nun milleiro de periodistas, así que, unhas veces ríome, pero outras choro, polas traxicomedias que me fan ver, ver e ler! A seguinte non é unha ventá que son cincuenta, ou máis: ¡tantas como canais de televisión deixo entrar na casa!, así que, ata cansarme, vou de canal en canal..., coas ganas de abrir en canal a quen tantas parvadas grava! ¡Moi burros debemos ser para que tantas albardas nos regalen, e o caso é que as aceptamos, todas! A terceira, a definitiva, é a do noso dormitorio, que a abro de par en par..., para que nos entre aire fresco, cousa que só ocorre cando os autos están quietos, hibernados!

Hoxe, lembrándome da quietude antes mencionada, asomeime co "Pegasus" na man para ver se continuaba o automatismo dos autos, e vin..., ¡oh Ceos! ¡Collidos da man, agora si, avanzando pola beirarrúa, cara á igrexa, aqueles vetustos de onte, aqueles que tamén entraron na igrexa, con moita xente ao redor, coma se estivesen celebrando unhas "Vodas de Ouro"; os mesmos, só que hoxe viñan vestidos con roupa de diario! Ao achegarse á igrexa de San Paulo ían dicindo:

-Imos entrar, que é moito o que temos que agradecer, pero a min non me enganes, como fixeches co outro noivo, co morto, co que casou contigo, facéndolle concibir que eras capaz de concibir!

-Contigo só presumín de cociñar, e estouno cumprindo, non si? ¿Á que che gustou a ensalada rusa, esa que che fixen coas patacas e cos ovos que tiñas na casa, engadindo o que levei do súper, maionesa e todo iso? En Kiev xa non venden papel hixiénico coa fotografía de Putin, ¡non se atreven!, así que tamén haberá que cambiarlle o nome a este tipo de ensalada. Pero onte quedounos unha condición sen pactar: a de cociñarche o que portes da tenda, que xa tiven dabondo cargando con aqueles feixes do prado da Fouciña de meu pai!

-¡Muller...! Agora que só nos oe o Deus do Ceo...

-¿É que na terra hai deuses?

-¡Pois claro, que ti es un deles, a máis guapa de todos!

-¡O outro, que en gloria estea, nunca tal me dixo!

Ela parouse, e deulle un bico; iso si, lateral, xesto confirmativo de que estaban vivindo en castidade, ao estilo de Afonso II, que estaba casado e mais chamábanlle "O Casto".

-Miña Estrela, vén, vén rápido! –Chamei pola miña. –Aqueles vellos de onte..., aí os tes, en plena lúa de mel, e sen saír da Coruña!

-¿Os de onte...? ¡Non me digas que aínda non se divorciaron? ¿Seguen xuntos?

-Si, muller; xuntos e felices, que nin que fosen de Teruel! Acaban de saír da igrexa..., que estiveron dentro para darlle grazas ao casamenteiro, aquel das vodas de Caná, xa sabes! E agora están paseando, collidos da man, que ata deberon copiar de nós, e iso que de abaixo arriba eles non nos ven!

-¡Deu-los bendiga, amén, que ía sendo hora de ver parellas ben avidas! O malo é que estes non sairán na televisión, para dar exemplo, pois o amor puro e limpo nesta España actual non é espectáculo; está demodé!

Como a miña dona non leva audífonos, ¡aínda non!, fun eu o intermediario.

-¡Vouche repetir o que están dicindo, por se despois non saen nas revistas de cor rosa, nesas que tanto che gustan..., a pesares do que menten! Escoita:

(E comenteille, de paso, que agora cos "Pegasus" as mestras sobran, que igual me divorcio, pois, con escoitar polo aparato, xa se aprende todo, todo de todo, segredos incluídos. Isto faime lembrar aquilo que dicían en Madrid, na postguerra, que, "¡Coidado co que se fala diante do porteiro!").

...

-Meu ceíño, ¿por que sería que Deus non nos permitiu coñecernos virxes, de solteiros? ¡Fíxonos unha faena!

-Muller, é que antes de subir ao Ceo hai que pasar polo Purgatorio..., que por veces é necesario! Sen o noso adestramento, coidas que daríamos valor ao presente? Repara neses vasos de papel, dos do "botellón"..., aquí, tirados no céspede! ¡Tantos químicos que hai agora, que todo é química, e ninguén se molesta en dicirlles que o amor non se fai, e con licores, menos; non se elabora, pois a felicidade está en ollar ao compañeiro, ou á compañeira, con bos ollos, e de ser posible, riseiros, coma os teus!

-¿Volves aos piropos? ¡Ai, ho, que se de min dependese, poríate na Xunta, de profesor de Xuntanzas, complementando eses cursiños prenupciais que dan os cregos..., aos que se casan pola igrexa, claro, que agora son os menos!

-Rapaza, ¿ti sabes o que custa un velo de tule ilusión? ¡Co que lles custaría un traxe de organdí, ou similar, eles quitan billete, e ..., vanse de lúa á Lúa, arrexuntados!

-¡Claro, comprendo: a crise...!

Nisto pasou o camión do lixo, e co seu bruído cortounos a comunicación. ¡Maldito país, que todo é lixo, tanto, que nin se dá recollido! ¡A ver se volven mañá, e seguimos espreitando co meu Pegasus!
.../...
...

-Cariño, os coches seguen aí, ancorados no mesmo espazo; os autos, pero aqueles vellos, non! Igual se foron de lúa de mel, tal que aos baños de Arteixo... ¡Que va; estes son máis modernos, que xa os localicei: están no bar da esquina, que seguen unidos, aí, no Uni-2, e tamén de botellón!

Enfadóuseme a miña muller, sempre tan estrita, tan puritana:

-Maridiño, non sexas mal pensado, pois a estas horas, á media mañá, nun bar..., o que están é tomándose o aperitivo!

-¡Xa, xa; un aperitivo; un aperitivo de mans inquedas! O que están é de caricias, coas mans xuntas, e os dedos ensortellados, igual, igualiño, cá onte! ¡Como se nota que son dos nosos, unha parella das do século XX! Pero cala un pouco, non me fales, para que os poda escoitar co Pegasus. Agora el estalle dicindo, pouco menos que en verso:

-¿Será faltar á castidade prometida, xurada, se che digo que contigo vexo as estrelas, ao traveso deses dous olliños, que para min son un telescopio, un telescopio de largo alcance? ¡Pero teño que parar de mirarte de fronte, pois, aínda que non sexa pecado, a miña alma derrétese con esta paixón platónica que me ten extasiado! ¡Oh luz dos teus ollos, meigallo encantador, que me transformas, que me elevas...; no mellor dos sentidos, claro, máis ou menos como lle pasaba a Unamuno co ceo de Castela!

-Pois, querido, non te eleves tanto, que aínda estamos na terra, concretamente nesta praza dos cans, que xa empezan a baixar coas mascotas as viúvas do barrio...

-Viúvos tamén somos nós, ¡éramos!, pero uns viúvos reencarnados en senllos rapaces; se acaso coa única diferenza de que ti chámaste Xulia, en lugar de Xulieta! Mais dunha cousa teño que previrte: Que se chego a verte morta, eu tamén, nos teus brazos, e sen droga ningunha, que me chegará co perfume do teu Rêve d'Or!

Ela, con un sorriso que lle ía de orella a orella, de feliz que se sentía, polo menos naquel intre:

-¡Mira que es encantador...; e menos mal que eu non son a serpe do Paraíso! Non uso perfumes, nin Rêve d´Or, nin Soños dourados; o que cheiras en min, ademais de algo de bondade, ¡se é que o mundo me deixou algo da miña inocencia prístina!, é simple e cha, un agradecemento, duplo: A Deus, por darnos estas beirarrúas, nas que non só se pode falar só, senón, e tamén, conversar, darse a coñecer co solitario de enfronte; e o segundo, complementario do primeiro, agradecerche, a ti, precisamente a ti, que reparases no meu contoneo, pois, segundo ti mesmo, aínda o conservo, a pesares do que me enzubrigaron aqueles feixes da herba...!

-Encanto, querida Xulia, eu, pola miña parte, a tal momento, a única inquietude que teño, é que, de tanto ollar para ti, de tanto cheirar os teus encantos, pódense enfadar, celar, as ánimas dos nosos ausentes, e deixarme cego..., para que non poda seguir ollando nesta Venus herculina!

Arestora estalle dando un bico, que supoño é de agradecemento pola súa idolatría. Pero..., ¡uih, o que lle responde ela!

-Como se lles ocorra baixar, iso, os nosos ausentes, vanas ter comigo: ¡A ver como se explica que, sendo eu a mesma, a mesma daquel altar, el só me bicase de lado, e iso que o autorizou o Cura, e ti, agora de vella, recasada e sen un ramo de azar nas mans, me trates con esta dozura, tanta, que xa estou arroubada!

-¡Muller, arroubada, non, que eu nada che arroubei, pois aquel distintivo das virxes xa llo deras ao outro, ao anterior, ao anterior do anterior, e logo que estás aquí comigo, en plena liberdade, aínda que xa casados, que precisamente foi onte..., precisamente nesta igrexa de San Pablo...!

-¡Ah, que razón tes; nisto tamén! O caso é que, aínda que xa estamos de lúa, de matrimonio sempre cómpre falar, antes de que desapareza este mundo. Daquela..., daquela cando enganei ao meu home, ¡o propio dunha Eva, non si?, o crego dixérame que a verba matrimonio vén de dúas latinas: "matris" e "munio", que significan, xustapostas, defensa matricial; e mira ti por onde, pequei! Xa o primeiro día, propiciándolle ao meu home unha desilusión...; a verdade é que, no sucesivo, tratei de redimirme, portándome con el de marabilla, o mellor que souben e puiden, así que, agora que está Arriba, ben informado, ¿coidas que me perdoa, que me tolerará este novo idilio, o terceiro, tan casto e tan puro, e non os outros?

-¡Rapaciña, que cousas tes! Non sexas timorata, non sexas infantil, ¿ou non ves que Aló Arriba só perdoan aos que saben perdoar? ¡Xa o dicimos no Noso Pai: "...así como eu perdoo aos que me ofenderon..."! Se el non che perdoou, tampouco lle perdoarían as del, pois non hai Adán que non sexa de barro!

-¿Ti cres? ¡Daquela, felices...; aínda que non comamos perdices! Por certo, que hoxe merquei dúas, na praza de Lugo, precisamente pensando en ti, en facerte feliz! ¿Gustaranche?

-Muller, vindo de ti...; ¡vindo de ti o único que me desagradaría sería que me comparases co teu home, co outro, que por culpa miña postergases as túas lembranzas, pois el foi..., esposo, un esposo desexado, e eu, modestamente, con estas nupcias de prato de segunda mesa, só pretendo ser o teu adorador, un devoto adorador, un admirador das túas virtudes!

-¿Virtudes; pero se me chamo Xulia, Xulia Eva, igual cá do Xénese! De todos modos, temos que ir calando, que deixei as perdices en mollo, e vai sendo hora de volver para a túa casa...

-¡Dirás, á nosa; ou é que non durmiches a gusto, nesa cama dos invitados?

-Meu ceíño, tan a gusto, que xa me vin no Ceo, e ti, de San Pedro, coas chaves na man, abríndome as portas!

-¡Pois non chas volvo a abrir, que encarguei este xogo de chaves para ti, para que te sintas na túa casa, na propia, que así debe ser!

-O dito: Téndote a ti, teño as chaves do Ceo!

-¡Encanto; agora si, agora entendo o motivo de que se deixase enganar aquela tocaia túa: a serpe debía chamarse Caín, e por iso caeu..., ela tamén! Seguro, que por algo lle puxo ese nome ao seu fillo..., ao de ambos, quero dicir!

-¡Déixate de divagacións...! ¿Non dicías que tes que asar esas perdices...?

-¡Ai, é verdade; daquela, ímonos, que se me fora o santo ao Ceo!

O santo iríaselles ao Ceo, como ela dixo, pero na miña apreciación, e niso a miña dona tamén estivo conforme, esa parella..., ¿de anxos?, ou moi hipócritas son, ámbolos dous, ou están platonicamente namorados, e iso que o deles foron segundas nupcias, coma dúas rulas, ¿ou eran perdices?
.../...