De re varia
lunes, 06 de marzo de 2023
Seminario
A Lugo
Nacín e mamei en Moldes,
pero en Lugo desteteime
ó entrar no Seminario
cando tiña doce anos.
Con diversos altibaixos,
a desteta foi dorida:
durante o día sufrindo
e pola noite chorando.
E xa sen dentes de leite
-e con moita disciplina-
encomecei a roer
cos duros dentes da vida.
A roer Grego e Latín,
Historia e Xeografía,
Relixión e Castelán.
O Galego
nin pensalo.
Tamén un pouco Francés
e algunhas nocións de Hebreo.
Filosofía escolástica.
Teoloxía tomista.
O silencio era sagrado.
Soamente se falaba
nos moi escasos recreos,
con Deus e a Virxe María.
Tamén falabamos algo
con César e Cicerón,
con Virxilio e con Ovidio,
con Horacio e con Platón.
Ler a prensa, oír a radio
tiña un estrito castigo.
Falar galego entre nós
tiña multa pecuniaria.
Recordo os gratos paseos
dos domingos pola tarde,
recorrendo a muralla
ou marchando ata Nadela.
Recordo que varios xoves
iamos tamén á Tolda,
a Ombreiro, á Fervedoira,
incluso ó campo de tiro.
Se no ceo había nubes,
-ameazando tormenta-
entón iamos ó Parque
de Rosalía de Castro.
Pero sempre que chovía
quedabamos sen saír:
algúns xogando ó pimpón,
mentres outros, ó frontón.
Recordo a Semana Santa
e a Festa do Corpus Christi.
Sobre todo as procesións,
tan solemnes e vistosas.
Recordo que os cinco bispos,
unidos con sete alcaldes,
evocaban en silencio
que Galicia foi un Reino.
Recordo o frío do inverno,
frieiras en mans e pés,
disciplina tridentina,
e a densa néboa do Miño.
Esta néboa tan chorosa
ascendía dende a Tolda
ata a cerna da cidade,
ata os osos dos lucenses.
Recordo as meditacións,
que daban os xesuítas
coa ameaza do inferno
pra toda a eternidade.
Pra atacar as tentacións
mailos malos pensamentos,
poñiamos o cilicio
polos venres da Cuaresma.
Todo isto sucedía
a mediados dos cincuenta,
cando nas nosas aldeas
non había un só aseo.
Así e todo, hai que dicir
-con talante agradecido-
que este Seminario foi
salvación pra moita xente.
De faltar o Seminario,
moitos nenos das aldeas
seguirían nos seus pobos,
agarrados ó arado.
E, a pesar das súas fallas,
nunca agradecerei ben
todo o ben que me fixeron
no severo Seminario.
Por iso, loados sexan
este centro educativo,
San Froilán, mailo seu lobo,
e a Virxe dos Ollos Grandes.
Silva, Manuel
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
