Comunicacións e paseos

O tema das vías de comunicación é prioritario en todo momento, e para Vilalba e toda a súa comarca a autovía A-8 que nos ven aí, que está vindo desde Asturias para rematar en Baamonde, é esencial.

Xa máis ca unha promesa, por ser realidade nun tramo importante no norte, por Ribadeo, máis o tramo de Vilalba a Baamonde que xa ven prestando un importante servizo, moito queda por facer entre a Costa e Vilalba, con dificultades orográficas pola zona de Abadín e Mondoñedo que dificultan unha obra de por sí costosa e de longa execución. Eu andiven polas zonas do trazado hai uns días, precisamente cando a recente nevada, e se algo hai feito, moito queda por facer.

Nesto das autovías, nunca se estudia na súa totalidade a implicación ata que os resultados están á vista. Por eso está moi ben que os empresarios vilalbeses pedisen, agora que se está a traballar no tema, que a nova autovía teña conexión directa co polígono industrial vilalbés das Sete Pontes, que está prácticamente ó lado da Transcantábrica, e non pode quedar aillado desta esencial via de comunicación.

O que se pide implica, ademáis, conectar directamente ó polígono coa Autovía Ferrol-Vilalba, co que o polígono, que ten moito que dicir na promoción industrial e laboral de Vilalba, estaría no punto centro dun enlace de comunicacións perfecto para o desenvolvemento do seu labor actual e futura. O Concello ven de aprobar -cos votos do PSOE e do PP- solicitar esa conexión, por estimala moi xustificada mentras o Bng se abstuvo por considerar que existían obras máis importantes.

Co papel esencial que unha forza nacionalista como o Bng prestou e está a prestar no país, centrando temas, potenciando cuestións que son propiedade comunitaria, representando unha parte importante dos galegos, un non entende un voto de abstención cando o que parece pedir o tema é un voto afirmativo coas condicións que se queira; un voto afirmativo co matiz de que, ademáis do que se pide, se traballe para conseguir outros aspectos importantes.

Pero non serei eu quen faga forza especialmente neste tema, porque as súas razóns terán aínda que desde fóra non as comprendamos abondo.

E xa que de comunicacións falamos, hai outro tema que os empresarios vilalbeses do polígono teñen tamén solicitado, que é o de conseguir unha zona para aterraxe e despegue de helicópteros, que prestará servizo especialmente en caso de emerxencias, pero no futuro pode e debe ter utilidade para determinados desprazamentos ou transportes que sólo se poderán efectuar e potenciar cando se dispoña deste servizo.

O certo é que a petición tampouco require tantos investimentos nin despliegues, porque dispor dunha superficie a estes efectos non é tan difícil, e existen na provincia antecedentes, tanto na costa como en Monforte a efectos de traslado de enfermos para os centros sanitarios, e nada como dispor de infraestructuras como para que xurdan ideas ou proxectos para a súa utilización.

E de comunicacións paso a paseos, porque o domingo próximo, catorce de decembro, no Muiño do Rañego váiselle render homenaxe ó escritor vilalbés Agustín Fernández Paz, que ten no seu haber todos os premios posibles e unha lexión de devotos lectores, novísimos, novos e non tan novos.

Con este motivo, vaise descubrir un monumento en pedra no “Paseo dos soños”, que é o camiño que desde o Rañego vai hacia a Magdalena e onde, desde hai dous anos, se coloca cadanseu “hectómetro literario” en homenaxe a un escritor.

Hai un pedroulo en homenaxe a Manuel María, polo cincuentenario de “Terra Chá”, outro a Paco Martín, polos vintecinco anos da versión en portugués de “Das cousas de Ramón Lamote”, e desde agora un monumento feito con libros de pedra polo escultor Vladi, na honra de Agustín e os seus libros, promovido pola agrupación Cultural Xermolos e a Fundación Manuel María da Terra Chá”.

En fin, que están moi ben as estradas e os enlaces, e as pistas de aterraxe, pero au asegúrovos que tamén se progresa construíndo un “Paseo dos soños” coma o que temos en Vilalba, onde os escritores do país teñan lembranza de pedra, para que vixíen intemporalmente os nosos pasos, e comproben que nós non somos de pedra e sabemos apreciar o que eles deixaron escrito para todos nós.