Ignorancia e avaricia

Baixo o punto de vista de quen lles está a falar e xa que parece que non queda máis remedio que aturar o estúpido pero atractivo disparate que é a vida humana, o ideal debería consistir en poder elixir a modalidade de estupidez con que cada quen quere percorrer o camiño que media entre o berce e o cadaleito, é dicir, entre o berro e o estertor, unha carreiriña de can, coma quen di. Un nadiña de cacho de universo mentres dura a nosa viaxe na nave Terra: ¿uns cantos centos ou miles ou millóns de millóns de kilómetros?

O caso é que nestes días pasados tiven un grave atasco nos sumidoiros da miña casa. Unha avaría non súpeta senón acumulativa por agregacións de celulosas, detritus, obxectos, gases, cabronadas e estupideces. E chegou un traballador a reparala, un mozote forte que se meteu de fuciños na peste con moita profesionalidade e eficacia. E arranxouna.

Podo xurar e xuro que pensaba estar presente no asunto todo o tempo, pero non dei aguantado a pé de obra nin cinco minutos, tal era a toxicidade dos efluvios que saían do rexistro situado no soto da vivenda. De xeito que decidín marchar dous pisos máis arriba, ata o meu estudio, e deixar traballar ó rapaz, non sen antes indicarlle (inutilmente: "eu xa estou afeito", díxome) que debía poñer algunha protección, é dicir, unha máscara para gases, neste caso.

Aínda coas portas pechadas, a invisible nube chegaba abrasiva e picante ata miñas mucosas narizais, de xeito que tiven que colocar un pano mollado nas entradas do aire do mundo ó meu organismo para non trousar e caer desmaiado. Mentres, o rapaz seguía afuciñado como se tal cousa a medio metro de distancia daquela bomba odorífica. E un pregúntase por qué ocorre isto. Por qué hai tanta falta de información e de protección no traballo. Por qué morren estupidamente tantos traballadores esmagados polo tractor que conducen ou pola támara da gabia, ou precipitados dende os andamios e tellados, ou atrapados nos pozos negros e nas cubas vinícolas, ou afogados a un cuarto de milla da costa. E un respóndese a si mesmo que son a ignorancia e a avaricia as responsables de tantas mortes. E un coida que, xa postos a aturar a estupidez de viaxar inutilmente polo espacio, ben se poderían ter formas menos estúpidas de morrer e ben se podería informar mellor dende as instancias políticas e poñer medios para evitar tanta desgracia e tanta dor como se rexistra cada día nos xornais. Evitar, en fin, que ninguén diga máis esa tráxica e resignada frase de "eu xa estou afeito", producto dunha profunda ignorancia, seguramente, pero tamén das cabronadas de quen deberían ser máis responsables e non pensar só en gañar diñeiro a costa do esforzo mortal dos traballadores. Que total, señores e señoras das empresas, a vida é unha carreiriña de can, e teredes que deixar a nave lixeiros de equipaxe cando menos o pensedes. E farédelo estupidamente, claro, como todos, pero sen tanta traxedia e dor inútiles como as que producen as mortes dos vosos traballadores. Menos avaricia, menos ignorancia, que as dúas matan.