Na honra de Santa Cecilia

A pasada fin semana estiven en Vilalba. O tema é para min importante porque cada vez que vou descubro un aspecto novo, un sinal de progreso, un punto de referencia para acreditar o que medra o meu pobo.

Tamén outras cousas porque un, que non pode presumir de vista de lince, atopa problemas para circular de noite pola zona de Ponte Fabilus onde se están facendo obras de ampliación da estrada sen a máis mínima sinalización. E un non sabe se vai ben, se vai polo medio, ou pola vía que teñen que utilizar os de enfrente. É un grave perigo o que alí se está planteando, que se solucionaría cunha pintada de trazos amarelos, unhas luces ou calquera outro sistema para axudar a circular ós que levamos os faros sin alinear, e a todos os demais tamén.

Fun á misa da Coral, que por certo soa de marabilla na igrexa parroquial. Misa das sete e media, con predominio da terceira idade. Dos máis ou menos sesenta asistentes, absoluta maioría de mulleres, e só dúas persoas máis nova que o xovencísimo cura que misa. A Coral, ben como sempre.

Aínda na igrexa poido saudar a Visita, miña veciña, nai do actual bispo de Lugo, e a outros coñecidos que só vexo de ano en ano, tal día coma este. E ó Roquiña e a Ofelia, que por primeira vez están contemplando a actuación da Coral en lugar de estar cantando con ela.

Logo, concerto da banda no Auditorio Carmen Estévez... O Director, botou o resto. Máis de medio cento de músicos reforzados polos que xa están fora estudiando ou traballando, deron un recital magnífico de música galega, de zarzuela ou internacional.

O Público, entregado, que hai que ter en conta que alí estabamos devotos-curiosos pero tamén pais, tíos ou avós dos xovencísimos executantes, que algún media menos físicamente que o instrumento que tocaba, pero moralmente todos teñen unha talla envidiable e unha afección inconmensurable que hai que manter e potenciar.

O Director fixo erguer, un a un, as novas incorporacións á banda, perto dunha ducia, que recibiron os aplauso que o respectable non regateou.

Antes do concerto, exposición colectiva de novos valores pictóricos vilalbeses entre os que están vellos coñecidos, e algún antigo compañeiro de estudios. E cando non identifico os autores polos nomes, teño quen me explique "quen ven sendo" cadaquén, de xeito que me queda moi clara a identificación.

Non vou moitas veces a Vilalba, pero cando vou aproveito o tempo...E a visita rematou coa tradicional cea no Terra Chá, na que nos cruzamos coa executiva do PSOE na comarca, que saía da súa xuntanza política.

Na cea está o Alcalde, Xerardo Guizán coa súa dona. Por estar na cea da Coral non puido asistir ós catro magostos que tiñan lugar naqueles momentos no territorio do Concello. Aproveitou o tempo cantando unhas rancheras cos homes da coral, demostrando que se quere darse de alta na agrupación non lle vai facer falla recomendación para ir cantar. El foi o que me informou que unhas luces como lóstregos ou fuegos que vira eu chegando a Vilalba eran, precisamente, dun dos magostos, posiblemente o de Sancobade.

Estaba tamén o anterior Alcalde, Tito, coa súa dona. Acababa de chegar de Madrid, e como xa é tradicional, arremeteu -o mesmo que don Uxío e Alfonso Baamonde- cun Montecristo do máximo calibre.

E o Roquiña e máis Ofelia, ós que animei a seguir cantando na coral que son aínda ben novos, e teñen -por historia familiar hacia arriba e hacia abaixo, que xa teñen dous netos músicos- moito que dicir na canción vilalbesa.

En fin, que como pode comprobarse, a miña visita vilalbesa deste sábado foi fructífera, completa, e deixoume unha lembranza garimosa que entra a formar parte da galería de recordos amistosos, casi familiares, coa xente da Polifónica vilalbesa.