Demasiada negrura
O xinete vestía de cor negra, cabalgaba sobre un cabalo negro e á súa beira camiñaba ou máis ben trotaba un can negro. Estaban atravesando unha chaira completamente negra a causa dun incendio de dous meses atrás. O pistoleiro chamáballe Negro ó can e Branco ó seu cabalo. Era galego e sabía usar a retranca. Ó mellor era polo que lle chamaban O Retrancas. Ninguén sabía o seu auténtico nome.
A negra e estraña (ou orixinal) comitiva estaba a piques de entrar na localidade de Río
Negro. O galego soubo que se chamaba desa maneira porque así o anunciaba unha táboa colgada dun traveseiro que cruzaba a carreira que se metía no pobo. E aínda que pareza de risa, sobre tal travesa pousaban uns cantos corvos negros.
Foi entrar no saloon da localidade (o home e o can, que o cabalo quedou fóra) cando non tardaron en buscarlle as voltas ou catarlle os piollos. Que se de onde viña, que que buscaba, que tumba que dálle, que dálle que vai. E foron, por suposto, ó enfrontamento, ó duelo. E iso que el ben que lles anunciou que a morte tamén era negra. Non atenderon a razóns. Non quedou outra que o can se encargase dun e o revólver do pistoleiro (con cachas negras) dos outros tres. Tiña razón el: a morte era negra.
Logo dese instante negro, non esperaron a que chegase o shériff; marcharon baixo un ceo negro e cruzaron o Mississippi na Perla Negra.
