Chove sobre o guerreiro
Chove. Boa falta fai. Leva todo o día chovendo. Quieto parado! Aí xa cansa, xa aburre, xa molesta. Non deixa facer nada. Pero, que raio, que siga chovendo.
Chove sobre a conciencia... dos que a teñen. Que seremos poucos. Si, métome nese plural. Porque sempre a tiven. A ver, se non teño eu conciencia, quen a vai ter? Tamén chove sobre os que non a teñen... que sodes moitos. Moitos.
Chove sobre as ventás dos faiados ou das bufardas e sobre os coches vermellos. Hai coches vermellos que estarán nos garaxes, pero xa choverá, xa. Porque vai seguir chovendo. Non sei se hoxe, se mañá, pero durante todo inverno algún ou algúns días caerá. Deica agora tivemos seca, mais xa caerá sobre nós o diluvio universal. Oxalá! Merecemos afogar.
Estou guerreiro hoxe. Será porque chove. E aínda que desexaba que chovese, xa estou de chuvia ata... E aínda que desexo o gran diluvio, a gran chea non quero afogar. Porque non quero morrer.
Chove sobre a muller do vestido azul e sobre o ruxerruxe do ruído. Tamén chove sobre os silencios e sobre o bambán dos recordos. Os recordos van e veñen impulsados polo aire do tempo. Chove sobre a folla do carballo e sobre a páxina en branco dun caderno cuadriculado.
Chove na noite escura na que se afogan os soños... e certas conciencias. Chove sobre o guerreiro que batalla contra si mesmo.
