Vilalba e a música

Vivimos tempos musicais. E a cotío temos arredor de nós ofertas numerosas que nos permiten disfrutar dos máis diversos estilos sen maiores dispendios. Estes últimos dias en Vilalba, foi un bo exemplo, con alomenos tres estilos musicais ben diferentes.
Primeiro foi Giselle, representada polo Teatro Nacional de Lviv (Ucrania), un deses importantes grupos do que antes se chamaba “detrás do telón de aceiro”, onde priman as artes por riba de moitas outras consideracións. Souben del, aparte do que publicaban os medios informativos, porque uns amigos de Viveiro de paso por Lugo me comentaron que ían para Vilalba ver unha actuación de ballet que chamara a súa atención.

A parte moderna, pop ou como se lle chame, estivo ocupada o sábado, día oito, pola actuación de David Civera na discoteca Troco, volvendo ó programa de grandes actuacións que as discotecas da provincia tiveron en tempos, nas que destacaba de xeito estelar Hermo de Muimenta que con Manolo Escobar chegou a alcanzar os ceos da música, e nas taquillas da discoteca os billetes de mil recollíanse nos cestos do pan da panadería dos irmáns Morán, propietarios da máis famosa discoteca da Terra Chá.

E queda a parte correspondente á música coral, na que Vilalba sempre foi unha potencia, e nesta ocasión estivo representada polo recital “Vai de Camiño”, organizado pola Polifónica Vilalbesa que trouxo para acompañala as corais Virxe do Mar de Cedeira, Cantigas do Castro de Baión, e Villa Blanca de Luarca. O recital “Vai de Camiño”, todo hai que dicilo, celébrase en Vilalba e patrocínao O Xacobeo, porque por Vilalba pasa o Camiño do Norte a Compostela.

En fin, que todo é música, e para gustos variados. Ninguén pode queixarse de falta de oportunidade para os melómanos dun pobo no que a música tivo papel especial, e especial atención por parte de todos.

Por certo que falta moi pouco para a Santa Cecilia, patrona da música, na que desde hai ben anos eu sempre vou a Vilalba, como socio de honra da Polifónica que preside Alfonso Baamonde.

Veño de recibir a invitación que Alfonso nos manda á miña muller e a min todos os anos, a modo de saluda do presidente da Coral. Pero antes xa ma adiantou telefónicamente.

Como se fixelle falla!. Eu xa sei que o sábado máis preto do día vintedous -este ano cadra exactamente- teño que chegar a tempo para a misa que ás sete e media da tarde se celebra na igrexa parroquial, que outros anos celebraba o actual bispo de Lugo para que don Uxío pudiese dirixir a Coral. E que ó remate da misa imos ata o Centro Cultural onde adoita haber algunha actuación para escoitar música e facer tempo para a cea.

A cea, ás dez da noite, tense feito no Parador, no Carrizo, e desde hai uns anos no Terra Chá. Alí estaremos os membros da coral, veteranos e novos, presididos por Alfonso Baamonde e o santo varón que os dirixe, Uxío García Amor, o alcalde, e Tito -antigo alcalde- e señora, que como sempre virá armado cun puro que parecerá un arma de extinción masiva, e a miña muller e máis eu que sen cantar somos da casa desde hai vintecinco anos.

E pasarémolo moi ben coma sempre, porque estar entre amigos, antigos e novos, na terra que é de un, aínda que sexa unha vez ó ano, é placer indefinible, que carga as pilas para todo o ano.