Puro Nervio
Quixen vir moi amodiño ó lugar no que estou... e botei a correr. Son un home moi apurado. Sempre fun un home moi apurado. De alcume xa me chaman O Apurado. Pero bautizáronme na igrexa de san Salvador de Baños de Molgas co nome de Alfonso Roxo Ruipérez. A verdade é que padezo un chisco cos apelidos porque, os máis vellos, ó saber do Roxo sempre me soltan algo da Guerra Civil, e os máis novos tamén deixan caer algo do Ruipérez. Semella que o ven algo raro. Seguro que quererían que o meu segundo apelido fose Pérez, a secas. A min dáme igual; como case non os uso. Para os descoñecidos son simplemente Alfonso e para os demais son O Apurado. Eu mesmo me presento moitas veces como O Apurado.
Non adoito usar os apelidos porque nin pido subvencións nin presento solicitudes para algo nin rabo de gaitas. Se algunha vez teño que dar os apelidos presento o carné de identidade e cada un que os tome como lle dea a gana. A miña vida transcorre tan apuradamente que non teño tempo de pensar no que meditarán os demais. E iso que máis dunha vez quero andar amodiño. Non hai maneira; son puro nervio!
Nin tomando café estou quieto. Teño que ler o xornal ou escribir parvadas parvas parviñas. Non son capaz de desconectar. Apuro os feitos e os pensamentos ata que non podo máis, ata caer esgotado sobre a almofada dos soños. Porque nesta, precisamente, é onde máis apurado me sinto. Soñar é tan bonito...
