Hebdomadario:
Erros de vulto
A semana pasada caeron nas salas cinematográficas da nosa cidade sobre un cento de películas que nos fixeron pasar por todos os estados de ánimo habidos e por haber. E aínda que seguín tal acontecemento diariamente neste xornal coas correspondentes críticas na columna A Claqueta, quedoume un asunto que quero tratar neste Recuncho. Non fixen mención del nas críticas, máis en concreto na crítica da película que inaugurou a 27 edición do Festival, "O home e o can", porque me pareceu tan bonita que ata quedaba feo falar do fallo que lle vin. Por certo, un fallo (sobre o mundo labrego) que xa lle vira a dúas máis e que paso a comentar.
En "O home e o can", cando o protagonista, Manuel Manquiña, volve á aldea, a cámara amósanos as flores dunha cerdeira para darnos a entender que entraba a primavera (unha escena anterior mostrara a Manquiña arrodeado de neve), logo a imaxe da cerdeira perdeu nitidez pouco a pouco para recalcar, remarcar a Manquiña arrincando nas patacas (por certo, boas patacas). Ó ver isto sorrín e comenteillo á muller: mira, arrincando as patacas na primavera, xusto na etapa, na estación na que se sementan, non na que se arrincan. Adoitamos a arrincalas no mes de agosto, incluso ás veces no setembro, pero nunca no marzo ou abril.
Cando vira, creo que fora, "Divinas palabras", de José Luis García Sánchez, con Ana Belén e Francisco Rabal, tamén había unha escena na que andaban a cavar nas patacas. Pois ben, alí sachaban e sachaban no mesmo pé de patacas e non avanzaban un carallo.
Non obstante, a máis estrambótica escena labrega que vin nunha película foi en "Romasanta, la caza de la bestia", de Paco Plaza, na que tamén hai un momento no que se ve como uns cantos labregos andan na seitura... con gadañas! Onde se viu outra!
Son erros que case se pode dicir que están á orde do día en moitas películas, o que pasa é que hai erros e erros nos que o especialista correspondente debería de estar un chisquiño máis atento. Así vemos reloxos en películas de romanos, vasos que tan ben están cheos como practicamente baleiros, reloxos de paredes que marcan sempre a mesma hora aínda que a cámara bote alí minutos e máis minutos.
