O acubillo do covarde
A mentira é o refuxio, o acubillo do covarde. Así de claro. Así de simple. Así de sinxelo. De cando en vez gústame soltar estas sentenzas. Podo ser medio pampo pero non parvo enteiro. Díxolle Luciano á súa amiga Garbajosa. A esta todos lle chaman Garbi, porque seica semella algo máis feminino. Pero Luciano é moito Luciano e non anda con chafalladas. Descobre as mentiras envoltas en feixes de palla. Ou de ferraia.
Algunhas veces é a súa amiga Garbajosa a que lle descobre aquelas que están envoltas en feixes de hipocrisía. Ou de finximento.
Luciano e Garbajosa sempre se levaron ben. Desde nenos. Non teñen segredos. E descobren os de outros. Nada, tan só para poñerse ó día. Cando cansan de resolver certas mentiras, bótanse a rir. Rin moito. Ó Luciano chámanlle O Showman e a Garbajosa tan só Garbi, non vaia ser que se enfurruñe. Certo que os que non queren ben a Luciano (uns cantos) noméano como O Pallaso. El, por aquilo da profesión do alcume, ri. E ri moito para darlle na cara ós que o insultan. Xa digo que Luciano é moito Luciano.
A mentira é o acubillo do covarde porque, este, non sabe ir coa verdade por diante. Co sinxelo e bonito que é ser auténticos, veraces. Por iso a amizade de Luciano e Garbajosa é tan eterna. Desde os tempos da infancia. Nunca menten entre si. Adícanse máis ben a descubrir as mentiras, os embustes, as trolas doutros. Despois bótanse a rir. Porque imaxinan que o mentirán non se sabe descuberto, que está convencido das súas mentiras. Pobre.
