A un neno durmido
Cabada Castro, Manuel - martes, 13 de septiembre de 2022
Durme, anxo belo,
durme!
Non deixes que o teu choro
bote abaixo o ceo enteiro!
Anxos nunca eu vin
e anos levo xa ó lombo
pra con sorte nalgún intre
algún deles ter topado!
Ben seguro, porén, que os hai.
E, se os hai, certo é
que a ti, neno, iguais serán.
Durme, durme, si,
flor fermosa,
sen temor,
no agarimo
dos mil soles
e estrelas
que te ven,
que te bican,
que mil vidas che darían
-se te vas- pra de novo
aquí volveres.
Manso añiño, velaí dormes,
arrolado pola brisa da montaña,
do fogar da creación muxica leve,
que detés perante ti -presenza espida-
a espada audaz
e as fauces do león!
Onda ti desfeito chego
e canso,
pra escoitar o teu silencio,
neno sol,
vivo abraio.
Palabra fita, infante,
que cancelas
o rouco estrondo do canón,
as derrubas dos fogares
e o tronzar das margaridas.
Non espertes, neno soño!
O teu soño éche o noso.
Se ti espertas e xa non soñas,
deixaremos de soñar.
Mentres durmas, soñaremos.
Se ti choras, nós igual!
Frea as guerras, manso neno,
soña sempre, soña así.
Dorna nosa, nena inxel,
pastorea o teu rabaño:
ondas albas, mar inquedo...
Vainos ben así soñar!
Cabada Castro, Manuel
Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los
autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora
