O verso infinito
Subín a un recanto da nostalxia e pensei que afundía no pozo escuro do verso infinito. Porque certos poemas bambean no ir e vir do tempo. Quero, agora, agatuñar pola rima dunha corda que ata pero que noto frouxa, bastante lene. O verso infinito acocha nun sentimento que colga da varanda dun balcón. Dun balcón cheo de poesía.
Sentei na cadeira de vimieiro para notar o silencio. Ese silencio que resultou do
ruído que deixou o verso infinito. Ese silencio que carga de morriña o roce, o frufrú dunha faldra azul... ou verde. Ese silencio que asenta no rímmel duns beizos vermellos. Sempre haberá silencios nas batallas platónicas dos latexos.
Contemplei as nubes brancas da miña conciencia, que como é pequena, non pesa. As nubes eran poucas e compoñían o verso infinito do ruxerruxe matemático en quendas de dez en dez. A melancolía empreña en cada unha delas, en cada nube branca que anda polo ceo dunha realidade sinfónica. Hai sinfonías que deixan certo sabor a felicidade.
Seguín o ritmo dunha canción que tan só me fixo mover os pés. Non hai como unha composición na que o verso infinito se mesture coa tinta azul (ou negra) nun conto no que as fadas bailan unha muiñeira. Non hai como troulear por entre as carballeiras dos soños. Ou acougar entre os bicos do peito da musa do poema. O verso infinito non ten fin.
