Deixar caer o silencio
Deixei caer o silencio sobre a nugalla dos pensamentos. Porque, estes, ás veces, non están pola labor. Aínda que, eu, axiña lle fago ruído para que escapen da gaiola na
que están presos. Non sería a primeira vez que os teño encerrados. Os pensamentos, digo. Porque, eu, eu mesmo, cando quero e se quero, non penso. Deixo a mente en branco e aboio pola nostalxia dun naufraxio. É difícil, moi difícil deixar a mente en branco. Seino. Por experiencia. E porque case é imposible quedarse sen pensamentos.
Deixei caer o silencio sobre a almofada dos sentimentos. Porque, estes, moitas veces, asoman cando o silencio é moito silencio, cando a luz do día dorme no leito dun tempo. A noite é moi propensa para soñar. E como soñar é tan bonito...
Deixei caer o silencio sobre a folla en branco dos meu latexos. Porque, estes, case sempre, están dálle que dálle ó significado do que se amosa ante un espello cheo de alento. Que é, que di a imaxe que se reflicte en silencio? Un silencio no que dá a sensación de que se escoita un adagio de Albinioni. Un silencio no que a imaxinación voa por un faiado cheo de luz.. e de silencio.
Deixei caer o silencio sobre a adiviñanza duns ruxerruxes. Porque, estes, moi a miúdo, van e veñen por aquel tempo que foi, polo que é e poida que tamén polo que será. Porque con silencio ou con ruído hai que estar á espreita do que se anda a dicir. Poden ser pensamentos, sentimentos ou latexos que marcarán toda unha existencia. En principio, deixo caer o silencio sobre o meu propio silencio; para rumiar todo isto.
Non me pasa nada
O que non me pase a min, non lle pasa a ninguén. Que non me pasou nada. Esa é a cuestión, o quid. Xeralmente, sempre nos pasa algo. A todos. Eu levo moito tempo esperando, e nada. Quería que me pasara algo. Para contalo. Gústame contar as cousas. Sabedes que me gusta ser como un libro aberto. E para vós sei que son toda
unha novela. Quizais unha desas baratas, pero novela. Tamén podo dicir unha película. Mais hoxe, nin hai película nin hai novela. Porque non me pasa nada.
De cando en vez pasa un coche ou rolda unha rula ou canta un pardal ou berra un animal. Onda min tan só hai silencio porque non me pasa nada. Podía asubiar por un puñado de euros, pero ninguén me vai pagar a actuación. Se ma pagaran xa pasaba algo, pero... Pero tampouco quero parodiar a música do mestre Morricone. Así é que sigo quedando en silencio e esperando a ver se me pasa algo. Non confío moito; porque xa levo tempo esperando e... nada.
Agora mesmo acaba de pasar un avión ó que tan só lle vin unha á. Porque unha nube negra o cubriu ó momento. Negra si que a teño eu: mira que non pasarme nada. Nin tan sequera que me manden unha foto, por exemplo, ou que me digan ola, ou que me traian un café. Nada. E levo tempo esperando polo café. Ó mellor é porque a xente tampouco quere que me pase algo. Non sei, igual queren deixarme de lado. Co que lles conto sempre... Hoxe non hai nada que lles contar. Porque nada me pasa. Case é mellor que marche, a ver se me pasa algo.
