O sapoconcho e a novela barata
Luz Casal quere deixar marchar a non sei quen nunha das súas cancións. Eu non deixo marchar ó sapoconcho que teño á miña beira. Ateino a un carballo das Mestras. Este logo se bota a correr e despois non hai quen o pille. Os sapoconchos queren ser como aqueles que se inventaron novelas baratas, pero que, precisamente por ser baratas, teñen erros. O erro da tartaruga é querer botarse a correr. A solución: unha
boa corda ó pescozo ou unha pexa entre as patas. O erro do que inventa o que non é, débese quizais a que entende que a súa formulación ou imaxinación é perfecta. Pero non a é.
Coa tartaruga presa, bótolle, non obstante, unha ollada de cando en vez por se aquel. Igual rilla a corda e bota a correr. Ós cachos císcolle unhas pingas de auga sobre a coiraza para que pense que aínda está nas augas do río Arnoia. Tamén agora hai que disimular que se atoparon erros na novela barata. Ó mellor así, o que inventa, escribe unha segunda historia ou aumenta as mentiras da primeira. Non obstante, dunha maneira ou doutra, os erros están xa subliñados e destacan.
E así, mesturando a velocidade do sapoconcho coa invención imposible dun conto paupérrimo, pasa a tarde polas Mestras e cando canso de mirar de esguello á tartaruga, asubío a canción de Luz Casal e vexo como o aire que sae dos meus beizos abanea as follas dos carballos. E seguro que tamén pasa as páxinas nas que as mentiras da novela barata quedan subliñadas ou destacadas ou resaltadas.
En principio, non pasa nada
Estou esperando a ver que pasa. Por agora non pasa nada. E o que é peor, que se pasara algo, aínda non sei como actuaría. Estou escondido dentro dun canastro da Aira de Arriba de Baños de Molgas. E non é por gusto. Resulta que os veciños desa zona (eu mesmo nacín nese barrio) pedíronme que, por un tempo, deixase de espiar na burga e trasladase as miñas dotes a esta aira. Porque alguén nos está a roubar os canastros. Así como o digo; os canastros enteiros.
Eu, como profesional que son (onte mesmo vin unha película de James Bond e, o pobre, que non intente compararse comigo), souben ó momento que o de alguén era erróneo, que máis ben sería uns cantos. Un canastro non se move así como así; son necesarias varias mans para cargalo e trasladalo.
Sigo esperando e segue sen pasar nada. Claro que aínda son as doce da noite e, presumindo de profesional, entendo e sei que os tipiños, no caso de actuar, farano moito máis tarde, máis cara á madrugada; aí sobre as catro ou cinco, cando os veciños estean co sono profundo. A verdade é que a espera faise aburrida. Nin tan sequera podo escoitar música, por aquilo de estar ollo ó piollo e con cen ollos. Se chegan quero saber a que me ater antes de que empecen a actuar. Se son moitos igual teño que recuar algo. Comigo só teño un fouciño e por moi rápido que sexa... Ata cinco tipiños sei que os domino. Máis deses cinco igual teño que berrar polos veciños. Pero mentres collen as fouces e fouciños... vai ti saber. Menos mal que, en principio, non pasa nada.
