Baixo un sol asasino
Púxenme ó camiño baixo un sol asasino (escribín asasino para que rimara con camiño). Pero a min non me dobrega nada nin ninguén. E iso que xa non son o que era; porque o tempo pasa e todo cambia. O tempo pasou e de novo cheguei a vello, aínda que non me considero unha persoa maior. Certo que a miña cabeza traballa igual
coma se tivera 20 ou 30 anos, pero, agora, o corpo xa non aguanta eses raios solares que axiña me revolven o estómago. Recordo aqueles tempos nos que, ás tres da tarde e baixo unha canícula que asustaba, andaba a ler pola estrada que vai de Baños de Molgas a Os Milagres, máis ben polos traxectos da Pitediña ou de Entreloríos; en algunha ocasión esporádica subía deica a Chaira. E non é o mesmo andar a ritmo normal que andar mentres leo. A un ritmo normal é case como escapar do sol, como non deixar que o mesmo raio penetre no cerebro. Mentres que andando lentamente é como retar a ese raio que furgue e furgue nos miolos.
Hoxe en día, ás tres da tarde, ou ben estou aínda dando unha cabezada, é dicir, soñando; ou ben xa estou co ordenador preparando escritos ou fochicando polas redes sociais e a Internet. Hoxe, non obstante, axiña me puxen ó camiño baixo un sol asasino porque, ó mellor, á tardiña, igual realizamos algunha andaina desas longas e, entón, primeiro, quero facer outras cousas; como escribir este relato, como tomar un café mentres o escribo e como que teño que ir aínda á biblioteca a ler algún xornal máis. Que é o que vou facer tan axiña como escriba o punto final (escribín final para que rime con máis).
Andar por andar
Agacheime para atar as zapatillas; esas zapatillas ás que agora lles chaman tenis. Eu ben sei o que é o tenis. Digo que me agachei porque se non me agacho, non lle chego ós cordóns. Xa coas zapatillas atadas, botei a andar. Andar, ás veces, non é fácil. Porque non sabes por onde ir ou por onde coller. Porque andas perdido. Porque andas nos biosbardos. Porque andas a velas vir. Porque andas a correr. Porque es como
unha tartaruga (case prefiro sapoconcho).
Andar polo espazo sería máis ben flotar. Andar polas augas só o fixo ben Xesucristo. Que tío! Andar de paspán. Todos sabemos o que significa ser paspán; ou sexa, que nin anda. E que me decides de andar de capa caída? Repito: non é tan fácil andar.
Ás veces, ó andar, mesmo tropezas nun simple caxato (se uso guizo creo que é máis enxebre). Andar pola beira dos ríos é bonito, moi bonito. E hoxe aínda máis, a causa da canícula que está caendo. Precisamente andar ó sol, hoxe, é asfixiante, abafante. Mellor andar á sombra para evitar insolacións.
Andar á espreita dun sorriso vermello é romántico. Como é facer as beiras, que, no caso que nos ocupa, ben se pode dicir o de andar ás beiras. Como romántico é andar á procura de soños por entre os faiados da nostalxia. Certo, hoxe con esta canícula, non procede moito andar polos faiados. Nin tan sequera en soños. Así é que, case mellor vou facer o de andar por andar, que tampouco é que estea mal. Se me perdo ou tropezo ou afogo, erro meu.
