De parvo a tonto

Estrea equipo informático e lembra. Tiña unha daquelas pantallas negras con marco de pino branco do país na que raiaba rinchando as primeiras letras e os primeiros centímetros do triángulo escaleno, o único que lle prestaba, parrulo feo da xeometría, tan subversivo e antiburgués. Unha plana dura e milagrosa que nacía nos andeis da tenda maragata con cheiro a todo un pouco, entre sacos de lentellas pedreiras e garabanzos, latas de pimentón La Murciana, manivelas de émbolos para aceites expósitos, cafés de cuarterón, especias ultramariñas e adivais de pita e bravú.

Tiña unha daquelas páxinas de noite sen lúa nin estrelas que se deixaba atravesar polas renxentes raias do ‘pizarrillo’ quebradizo, sacrificado e lúdico, e borrar coa lingua virxe unha e mil veces as sumas e restas defectuosas, resultantes do seu escornamento coa aritmética.

Tiña aquela humilde laxe pulimentada, aquela pizarra telúrica roubada á terra despois de millóns de ciclos solares na que verquía as bágoas da incomprensión, da letra que só entraba con sangue, os mocos miserábeis da posguerra dos nenos transparentes, de pelos de rata famenta entintados pola pluma de ‘coronilla’ e pola urxencia de saíren á luz e á liberdade cifrada no éxtase da flor e o verderol e naquel se deixar levar polas pernas ceibes e frías do pantalón curto pendurado do tirante cruzado, fóra daquel pupitre cutre e esencial, mínimo espacio de torturas e humillacións, lugar cósmico de todos os rezumes agres e barolentos, dos arrecendos todos sen estirpe, de todos os cheiros ácidos dos nenos avellentados pola tristeza, balsamados tan só pola imaxinación enrugada.

No fondo, sen saber ben por qué, todos o facían sentirse un pouco parvo, pero el era afirmativamente feliz e libre na súa íntima melancolía.

Ten agora unha pizarra electrónica nova do trinque que lle trouxeron polo aire as maxias do capital invisíbel e alí raia impunemente estelas galácticas de guerras falsamente inexistentes, ronseis de cores deseñados que bailan dun ao outro, ao seu capricho, na pantalla líquida e clónica. E ten un 'pizarrillo' electrónico e aséptico que non hai que afiar contra a pedra das lamentacións nin mollar nas bágoas nin nos mocos, e ten un borrador cómplice, unha lingua dixital sen cuspe que non deixa pegada dos erros do seu desalento nin das dúbidas da súa incompetencia. Navega polas autopistas informáticas e viaxa na pantalla sen esforzo nin imaxinación por non sabe ónde.

Agora, no fondo, sábese xa idiota total, sublime conclusión quizais, pero séntese vagamente infeliz e escravo.