Polos arredores de Vilalba

Cada vez que paso de Vilalba, que paso de largo, paréceme que cometo unha inxustiza.

Este domingo, vindo da costa de Lugo, seguín pola circunvalación a partir das inmediacións do Polígono industrial para sair á estrada de Lugo á altura da Ponte Favilus, evitando pasar polo centro vilalbés. Faigo esto cando teño presa porque, normalmente, non me resisto a pasar e ver polo centro vilalbés, alomenos para ter unha inmersión momentánea no ambiente do centro do pobo.

Esto deume ocasión de pensar de novo o que normalmente perden os pobos coas estradas de circunvalación. Perdas en canto a compras por parte dos comercios, perdas en canto ambiente, e perdas especialmente en cando a consideración, porque a mesma presencia, a mesma contemplación, danlle vida ós pobos e proporcionan mellor coñecemento.

Pero suponse que todo está calculado e o que se perde en contacto directo gáñase en tempo de viaxes, en mellor circulación na capital, en seguridade no tráfico e nos aparcamentos.

Vindo pola estrada da costa, chamoume a atención o coidado que por toda esa zona se está tendo coas vivendas rurais, moitas delas restauradas de xeito que se poñen en valor construccións, habitadas ou non, que doutro xeito estarían infravaloradas e infraconsideradas.

E na maioría das casas, nos terreos inmediatos, xardíns moi coidados, con árbores, frores, de xeito que o panorama ten mellorado sustancialmente nos últimos anos.

É ben sabido que en tempos era totalmente imposible que no rural as xentes se preocupasen polas cuestións estéticas porque bastante tiñan co “primun vivere” de todos os días. Hoxe, as condicións do rural cambiaron tan radicalmente como no urbano, e sexan primeiras ou segundas vivendas os seus habitantes poden permitirse o que pode parecer un luxo, pero é simplemente desexo de vivir mellor.

Xardíns diante, ó lado ou detrás das casas, por Corbelle, Martiñán, As Touzas ou Goiriz, chaman a atención para ben. Que o tema prolifere e casas que aínda quedan abandoadas sexan rescatadas para a vida ou para sacalas ó comercio. O cuidado exterior das casas e das parroquias é moito máis ca unha cuestión estética. Ten importancia económica e social. Ten moito que ver coa consideración propia e das zonas onde vivimos. Revalorizando esas zonas revalorizámonos nós mesmos. E eso é moi importante.

Finalmente, e seguindo a observar o contorno rural, tamén me chamamaron a atención os inmensos maizais que hai por toda a comarca.

Eu tiña a impresión hai poucos anos que o maiz era un cultivo en extinción, xa fose pola súa escasa utilización, xa polo traballo que comportaba. Pero dun tempo a esta parte houbo unha campaña de promoción do maiz, de plantacións cada vez máis importes, roturación de fincas para facelas utilizables e, no caso de quen non teña terras en propiedades, alugamento temporal de fincas para facer plantacións de maiz e logo utilizar este como alimento do gando estabulado que non sae ó exterior.

A paisaxe da nosa terra evoluciona. Os xardíns por un lado, as plantacións do maiz por outro. E a ampliación da estrada entre Vilalba e Rábade, como elemento que chama a atención.

En fin, que viaxar sempre é interesante para ver cousas novas. Neste caso, polos contornos vilalbeses que melloran para ben.