A Subela
Baixo un sol de xustiza, pero á sombra nunha terraza, estou disposto a coser unhas poucas pingas de orballo sobre un papel en branco. E cosereinas cunha subela. Por se aparece algunha palabra máis dura cás outras. A subela, con destreza, todo o traspasa. Creo que non son de usar expresións fortes, pero algunha vez a carraxe igual fai que se me disparen as ansias de esbardallar con algún que outro "pecado". Cando o fago adoitan ser pecados veniais. Como moito, a palabra carallo. Pero xa teño explicado que o carallo é o patrón de Galicia, polo que é máis ben unha gabanza que un insulto.
Onde si me é moi apta a subela é para os pensamentos, para algunhas ideas que, aí si, teño que conterme moito para non espallalas polo papel en branco. E meto a subela, por un lado, polo outro, polo medio, polo principio, polo final para que non rebenten eses dicires e alguén os teña que censurar. Así é que coso de aquí e coso de alá para que o remendo disimule un pouco o meu pingas, o meu escrito.
E sempre procuro ter a man unha boa subela. Unha que cosa as xenreiras do sangue coas bondades dun soño, os medos dos pesadelos cos latexos dos sentimentos, o reflexo dun espello coa realidade do tempo. E coso a nostalxia coa miseria, a nugalla co traballo, a forza coa debilidade, o tempo que pasa co que foi e co que está por vir. Coso dous segundos melancólicos coa felicidade eterna, a Jack Sparrow coa Perla Negra e o silencio co ruído. A subela penetra, furga, cose, une e deixa remendado un pingas de cor vermello sobre unha páxina en branco. Como debe ser.
