Seres perfectos ou case perfectos

Como a guerra ucraína-rusa xa a temos asimilada como unha rutina, e como dicía a semana pasada, pois hai que buscar outras novas que sexan máis ou menos dignas dalgún que outro comentario. Por exemplo, o asunto do Pegasus ese, ou sexa, da espionaxe ós políticos. Que como se descubriu que algo pasara, axiña apareceron outras novas nas que, ó final, se espiaba a todo o mundo. Resumindo, que algo cheira a podre. Ou que a mellor defensa é un ataque. E se por un casual todo é verdade, algunha cabeza debería rodar, metaforicamente falando. Pero vivimos nun país no que nos adaptamos moi ben a vivir da bicoca. Ademais, se alguén dimite dá a entender que fallou, e o noso ego non é o apropiado para admitilo. Sempre nos consideramos seres perfectos.

Seres perfectos, e sen mofa ningunha, sen retranca, case adoita habelos. Souben o outro día do caso de Carlos Bardají, o xefe de cirurxía pediátrica do Hospital de Navarra que, nas súas vacacións, acostuma a operar sen practicamente medios a nenos africanos. E e algúns máis coma el intentan traballar polas tardes ou facer quendas dobres para acadar días extras e sumalos ás vacacións para poder marchar a África a facer o ben. Terán os seus defectos coma todo o mundo, pero polo menos optan por unha actividade digna de eloxio e de recoñecemento. A inmensa maioría, nas vacacións, marchamos para as praias ou para a montaña.

Na categoría de seres perfectos tamén case meto ós escritores, que xa sei que é algo esaxerado, pero que unha persoa invente un mundo para que poidamos descubrilo ou vivilo ou imaxinalo é digno de gabanza. E moito máis eses escritores que, con poucas páxinas, fan gozar tanto ou máis que aqueles que escriben todo un armatoste de 600 ou 700. Os demais van ter que empezar a axustarse xa que, en Estados Unidos, nunha década, o tamaño medio das obras caeu en 51,5 páxinas. É dicir, que os superventas minguan en páxinas. Ante isto, un investigador chegou a dicir que a lectura vai en declive. Poida que si. Pero, repito, o que se conta en 600 páxinas, ás veces, se o escritor é bo, pode contalo en 200. E todos felices. Ninguén é perfecto, pero si hai xente que roza a perfección. E se non, os malos que espíen ós bos e chegarán a coñecer aqueles marabillosos Pegasos que circulaban polas estradas españolas. Moito máis fiables que os Pegasus.