Superando un récord mundial
Confeso que practiquei moito. Practiquei durante dúas semanas e a oito horas diarias. Grazas a iso, ós dous meses xustos, xa superei o récord mundial. O de andar para atrás. Supereino en distancia e en tempo. E aseguro que non é nada fácil andar para atrás. A miña gran vantaxe con respecto ós outros nove concursantes foi a de facer o percorrido a ollo. Explico: os demais, ó andar para atrás, facíano sempre
volvendo a cabeza continuamente. Mentres que eu, ó saír, é certo que tamén mirei para atrás, pero tan só durante dous segundos. Dous segundos nos que, a ollo, analicei o percorrido. E feita a visual, a miña concentración púxose toda ela en mover os pés, e non en saber se ía dereito ou se me torcía no camiño. Nese simple feito ganeilles moito espazo e moito tempo.
Foi acadar o récord e, zas, os medios de comunicación botáronseme enriba, as celebracións chovían a mares, as homenaxes choutaban de concello en concello, e mesmo a Deputación de Ourense instalou un banco de pedra co meu nome no Outeiro do Corno, que axiña o catalogaron, claro está, co banco con mellores vistas do mundo. Porque desde alí podíase apreciar toda a fermosura do val do Medo, do monte de Pinouzos, de Detrás das Poulas e, como non, ó lonxe a marabillosa vila de Baños de Molgas e o Outeiro de Brandín, por onde se poñía o sol. E xa todos sabemos o que significa unha bonita posta de sol. A moitas mesmo se lles aplaude. A min aplaudíronme por superar o récord mundial de andar para atrás. Un artistiña!
Unha máquina de matar!
Ás sete da mañá iluminouse a miña pantalla do móbil cunha mensaxe que me dicía que 200 rusos estaban a manobrar por Detrás da Lomba; que actuase, pero xa! Que para iso son o Rambo molgués, o neto do xeneral Patton. Erguín nun lóstrego e, sen tan sequera almorzar, fun á corte a desatar ó burro Metralleta. Púxenlle a albarda e
unha alforxas. Collín un simple fouciño, subinme ó Metralleta e para o Medo marchei. Non hai coma un fouciño; que non mete ruído. Ía saber o puto Putin como as gasta o Eusebio Sibarita, é dicir, o Rambo molgués, o fillo da Eulalia, A Cotrosa.
Ó chegar ó Medo, atei ó Metralleta a un piorno vello que hai no medio dos Currás e fun medio acochado pola cuneta esquerda da estrada que vai ós Milagres. Cando cheguei ó alto da Portela xa empecei a zigzaguear por entre as xestas e piornos, arrastrándome e buscando a exacta localización dos invasores rusos. Non tardei en ver a un mexando. Co fouciño xa imaxinaredes o que lle fixen. Non lle dei tempo tampouco a que berrase.
Golpe a golpe, paso a paso, piorno tras valado, Detrás da Lomba axiña se tinguiu de sangue e vísceras. O fouciño é unha boa arma para abrir en canal. A miña camuflaxe era tan perfecta que nin o mesmo Putin se decatou daquel fouciño que voaba. Porque, si, tiven a sorte de que alí estaba tamén o tipiño ese. Agora deixo ó voso albedrío, á vosa imaxinación o que metín nas alforxas. En menos de dúas horas entrei triunfal en Baños de Molgas. Son unha máquina de matar!
