O rapaz cantor
Non sei se alguén coñece a Dionisio, O Escarranchado. Non? O fillo da Concha, A Pasionaria e de Ceferino, O Ditador. Tampouco? Que pouco mundo tedes, carallo! É igual. Resulta que O Escarranchado é un rapaz moi particular: polo día, asubíalle ó sol e, pola noite, cántalle á lúa. O de asubiarlle ó sol case é o de menos; o gran problema é o de cantarlle á lúa. Porque Dionisio, O Escarranchado, bota boa parte da noite
cantándolle ó noso satélite e como ten unha voz aínda mellor e máis bonita que as de Nino Bravo e Camilo Sesto xuntos, alporiza o galiñeiro nocturno, ou sexa, que non deixa durmir ben ós veciños.
Nunha asemblea extraordinaria que realizaron os veciños hai uns días acordaron, ante a súa voz tan impresionante, metelo no coro parroquial para telo, máis ben, entretido e a ver se trasladaba os seus cantos ós fregueses e deixaba a lúa en paz (e durmida). Non obstante, os veciños non contaron coa fobia que O Escarranchado lle ten ás igrexas; e non porque non sexa católico, que o é, senón porque lle ten así como certas alerxias ós santos. Uso o plural porque, efectivamente, ten dúas alerxias: cada vez que pasa por diante dos santos, nun santiamén, aparécenlle vinchocas na cara e cando pasa por diante das santas bota polos menos dez minutos soltando esbirros. Cando a parroquia soubo do inconveniente, optaron por instalarlle un palco de música no alto dun outeiro e a dous quilómetros da vila. Agora, como din os veciños: que lle cante á lúa e que o escoiten os lobos.
