Ballóns climatolóxicos e familiares

Chove. E apetéceme notar e ver como escorrega a auga por min abaixo. Así é que saio de debaixo do balcón e, como non teño paraugas, deixo que a chuvia me empape. Ás veces cometo actos que non son normais. Pero tampouco quero ser unha prenda na que se deixen caer aloumiños. De cando en vez é bo facerse o duro ou saír un pouco do rego.
Claro que, ó mollarme, venme á memoria aqueles días nos que andaba no monte Medo coas vacas, que chovía e chovía e facían de paraugas os amieiros ou piornos que houbese á beira. Aínda que se dixo sempre que o que está debaixo da folla, dúas veces se molla. Eu, naqueles días, onde si me mollaba era nos pés. Porque as zapatillas estaban furadas por abaixo e, case seguro, non tiña outro calzado. Así é que non quedaba outra que aguantar a chaparrada ou ballón e tremer de frío. Porque aínda que chovese moito, quen era o chulo que marchaba para a casa á media mañá ou á media tarde, sabendo que para a Lola da Amparo a auga non era escusa para tanguer xa as vacas. Axiña imaxinaba a miña nai dicíndome que volvera por onde viñera. E, o que era peor, a forma de dicilo, claro. Que aínda non eran horas de recollerse, que se un se mollaba xa se secaría e se un tremía de frío xa entraría en calor. Unhas labazadas dela eran como ferros candentes.
Chove. Escorrega a auga por min abaixo. E, agora, sorrío ante os recordos, pero... pero naqueles anos si que había que aguantar os ballóns climatolóxicos e os familiares.