Antoloxía

O dúo musico-vocal “Chingla e Salva”, focense ó cincuenta por cen, acaba de ampliar a súa nómina de compoñentes formando o quinteto “Antoloxía”. Tres novos elementos, de contrastada calidade musical e humana, pasan a completar un conxunto que está a colleitar grandes éxitos nas súas actuacións polos escenarios de toda Galicia.

Xavier Alonso, “Chingla”, é o mariñán da formación; focego de nación e de corazón, que se iniciara na actividade musical da man do gran pianista Enrique Paisal, co-fundador de “Os Tamara”, comezos que logo Xavier seguiría en orquestras e grupos de sona internacional, aínda que as dotes e a vocación para a canción xa agromara nel de moi rapaz, pois como dí o vello proverbio “de raza lle ven ó galgo”.

A nova agrupación acaba de sacar á rúa un disco; unha escolma de música e poesía, pois trátase dunha ducia de poemas de Rosalía de Castro, Curros Enriquez, Celso Emilio Ferreiro… musicados a maioría deles por Prudencio Romo, excelente músico e prolífico compositor, principal promotor de Os Tamara, do que foi o seu director musical.

Na carátula do disco a que aludimos dise que “este primeiro traballo titúlase “Vai por ti, Vello”; alcume do gran artista Pucho Boedo. Él, con Prudencio Romo e todos os compoñentes das distintas formacións do grupo Os Tamara musicaron grandes obras da lírica galega para elevar a nosa lingua ós mais altos escenarios da música popular. Iste album, cheo de ilusións, permítenos aportar un graniño de area á cultura do país en forma de cancións que lembran o orgullo de sentir e cantar a Galicia”.

A gravación é pois unha homenaxe a Pucho Boedo, o mítico intérprete da canción galega que encetara a súa vida profesional con Os Trovadores e Os Satélites, ambas da Coruña, pero que acadaría o cénit da súa carreira con Os Tamara, conxunto co que chegou a actuar na prestixosa sala Olimpia de París, a carón das que eran as grandes figuras europeas da canción melódica: Charles Aznavour ou Jacques Brel.
Contaba P. Romo que a primeira peza que gravaron foi “Miña terra galega”. A discográfica esixíu que para evitar o fracaso se incluira na cara B unha en castelán. Así se fixo con “Gibraltareña”; o éxito daquéla foi tal que despois só quería música galega…