A distancia silenciosa
El mirou para ela desde a distancia, e rachou o silencio cun berro. O significado do berro é difícil sabelo. Nin era un berro seco nin longo nin potente nin calmo; era un simple e único berro que rompeu o silencio. Ela como que quixo retroceder un paso, pero ó final mantívose firme e pouco a pouco suavizou o seu xesto. Pero el seguiu berrando. De impotencia. Case de carraxe.
Agora si; agora o berro tiña un significado. Porque todos os berros o teñen. Ese segundo del era de impotencia pola realidade que estaba a ver, pola realidade que sabía, que intuía. Porque hai realidades que só teñen un parecer, un sentido, un rego. Se se quere hai tantas realidades coma berros. Os berros furgan ou escaravellan no silencio e as realidades rebentan ou estoupan os soños. Ou as esperanzas. Case máis as esperanzas.
El achegouse a ela, e seguiu berrando. Agora si retrocedeu un paso; ela. El notou a humidade nas meniñas dos seus propios ollos. A ela case lle latexa o corazón de tristura. El quixo berrar máis forte. Xa non lle saíu nada. Tan só lle tremía a súa papada. Deu dous pasos atrás, pegou media volta e botouse a andar. Ela quedou en silencio, quieta e sen saber como actuar.
A realidade amosa como a distancia os vai separando. El remoendo uns soños que tan só son iso... soños. Ela pensando na realidade, que é a que é. Non hai volta de folla. Nin para el nin para ela. A distancia é cada vez máis silenciosa.
