Inaprensíbel, lúcido e amoroso astro solar que me abraias

Non che son astrónomo ou cousa semellante, amigo e sen par sol, que pra o meu sono non turbares te retiras devota e cortesmente tódolos días ó chegar a noite e morcegos saltimbanquis e tenros vagalumes ocupan desde entón ata o abrente do novo día o espazo libre que ti lles deixas.

Eles, os científicos, estúdante coa finura e a ardentía da súa ciencia, por máis que a esta lle quede aínda moito, seguramente infinitamente moito, por saber. Para min, ignorante de tantas cousas que nos superan e engaiolan, ti non es, en realidade, máis ca o máis próximo e excelso veciño que de día acompaña tódolos viventes.

Ti sempre tan antigo e mozo e nós, algúns de nós alomenos, case acabadiños de tanto buligar na vida sen sabernos moi ben o que facemos ou deixamos de facer mentres continuamos a alentar. Oín tamén dicir que a ti che pasou e, polo que vexo, aínda che pasa algo semellante cando o ano está a rematar e o frío aperta.

Por exemplo, alá no verán e cando moitos dos nosos visitantes veñen dourarse arreo nas nosas praias viguesas, arroladas polo manso bater nelas das ondas do mar amigo, vas ti e déitaste no teu quente leito ben tarde, alá lonxe, entre roibéns e esmeraldas, tralos cumios montesíos da vila de Cangas. E fas ben. Por aquilo de que os forasteiros teñan así días longos pra pasalo ben. Mais cando no inverno o frío aperta, ben se ve que non tes moitas ganas de leria e acurtas a túa viaxe polos ceos recolléndote bastante antes, detrás do actual e esvelto edificio do concello vigués, ben máis á esquerda do meu horizonte visual fronte a Guixar. Din incluso que en tempos moi remotos os nosos vellos devanceiros pensaban que o que a ti che pasaba era que ías perdendo forzas de tanto alumar dende alá arriba durante un ano enteiro e víanse por iso eles empuxados a sacrificar ritualmente cara á fin do ano un bo número de cabalos, áxiles eles coma o vento, pra ti así poderes acadar novo ímpeto na túa sagrada acción de dáresnos luz e calor.

O caso é que hoxe en día, en tempos de poucas crenzas, non procedemos xa así, e ti segues porén a facer coma sempre o que sempre fixeches. Que sería de nós se a ti se che ocorrera cambiar de súpeto a túa "distribución ordinaria"! Mellor nos será, pois, acomodármonos ós teus cambios fixos e sabidos (por ti e por nós) ca enchérmonos de mortais angurias polo que che ocorrerá facer mañá ou pasado. De modo que segue así e non te deixes levar pola louca tentación de te tapares os ollos -ese teu imposíbel, ciclópeo e radiante ollo de luz que es ti mesmo- ante tanto despropósito como seguramente poderás observar nos nosos comportamentos, pois procedendo así aniquilaríasnos nese mesmo intre a todos... E a nós -ben o sabes- gústanos, pese a todo, vivirmos ó teu abeiro polo menos de día porque, facéndonos os mortos (igual ca ti) durante a noite, poderemos erguernos tamén coma ti con novos azos na alba mesma do día seguinte, cando a tímida raiola da túa auroral presenza empece coarse polas regañas das vellas contras da miña casa patrucial.

E ademais, claro, non somos só nós. Calquera outra mínima ou grandiosa criatura está pendente de ti, da túa presenza, aínda que elas non sexan tan fachendosas coma nós, os humanos. Cóntoche, por exemplo, o que está a ocorrer nas mañás deste atípico inverno, con días excesivamente asollados e noites polo contrario case xélidas. Supoño que de noite os pombos, meus veciños, envurullados en si mesmos entre as pólas ou os arumes dalgún vello piñeiro, soñarán seguramente co doce quentar do día que se iniciará co teu abrente. En calquera caso, cando ti no amencer do día empezas a facer acto de presenza entre nós, dá xenio velos achegarse ás polas máis altas e espidas de folla dun vello e corpulento carballo americano ó alcance da miña vista. Ata trinta ou máis puiden contar onte destas fermosas e robustas aves nas primeiras horas do día deixándose quentar conxunta e paseniñamente por ti e agradecendo, case relixiosamente, os teus benéficos dons.

A verdade é que ti desde tan alta e excelsa cátedra celestial nos aprendes moito sobre cousas moi fondas. Sobre a relatividade e provisionalidade da nosa curta visión das cousas e do conxunto delas. Pois ti non es tampouco aquel que na primeira pensamos que es, dado que temos chegado a saber, andando o tempo e as xeracións humanas, que en realidade non es ti o que se move arredor de nós, senón que son máis ben as nosas inermes existencias as que inevitabelmente xiran arredor de ti, por máis que non sexamos quen de falarmos ou de entendérmonos entre nós axustándonos estritamente a tan relevante dato. E ti mesmo estás ademais, pola túa parte, inserto (xunto connosco) noutras redes de dependencias e relacións cósmicas das que só os expertos nos poden dar (aínda que coa debida cautela e provisionalidade) cumprida información.

Dito isto, coido porén que non me considerarás parvo por eu falar contigo, aínda sabendo que seguramente nin tes ouvidos pra me escoitar nin chencha coma a miña pra discorrer ou pensar. Nin falta que che fan. Vanche por iso dende a miña cativeza unhas verbas finais. Naturalmente agradecidas:

Grazas, compañeiro e amigo sol, a quen nin sequera te podo ollar nin fitar, pois quedaría cego de tanto ver e así tampouco me permites fachendear ante ti nin ante o que haxa tras desa túa figura ou de cantas outras, inconmensurábeis, poidan existir alén de ti.

Grazas por estares sempre aí, patente de día e mansamente oculto nas noites, sempre para min en movemento, espallando luz, calor e vida a canto (pequeno ou grande) está ó teu alcance.

Grazas por non abusares deste teu poder e de nos dares tempo ó tempo perante tanta miseria como seguramente advirtes desde instancia tan erguida como a túa.

Grazas por endexamais non seres pedichón, por te dares sempre de ti mesmo e a ti mesmo, sen ren te reservares, ata que a ti mesmo (aínda que moito despois de nós) tamén che chegue -ai!-, por distante que el sexa, o teu día.

Grazas finalmente por, dentro da túa orde intemporal, respectares a variedade dos nosos días neboentos, das chuvias mestas, o cantar do vello cuco nos días en flor da primavera ou tamén o manso aparecer da neve virxe pousando levemente sobre vellos tellados e árbores durmidas que soñan futuras primaveras. Con tanta máis excelsa beleza poderás ti logo aparecer de novo no alto, afouto e dono de ti mesmo, espallando ledicias e esperanzas sobre todos no rodar indefinido dun tempo que semella estar sempre a danzar coa eternidade.