A roda de reposto
Son a roda de reposto dun coche, dun coche calquera. Mellor dicir que son a dun Dacia Sandero. Falando claro: non teño vida. O meu é un sen vivir. Non vexo a luz do día. Ou estou completamente en silencio. Ou me encho de ruído. Non vexo a ninguén. Ninguén me ve. Para que me vexa alguén ten que pasar o que sabedes que ten que pasar. E aínda así moi de pascuas a ramos, ou case nunca. Síntome impotente e inútil,
moi inútil. Ás veces ata rezo para que rebente algunha das miñas catro colegas. Si, teño catro colegas. Pero esas, malditas elas (ou benditas, depende), ben a luz do día. E móvense. E corren. E gástanse.
Claro que tamén é certo que, algunha que outra vez, mesmo se botan ós toxos e se esnafran contra os beirís das beirarrúas. Mais recoñezo que son duras. Algunha bota moito tempo tan comprimida contra os beirados que mesmo semella que pode rebentar, pero non rebenta, a moi puta. Eu quero que rebente algunha ou que se pique con algunha punta ou cravo ou parafuso ou cristal ou algo moi afiado. Porque quero ver a luz do día! Quero saír deste acubillo no que me teñen metida. Son peor que un xílgaro nunha gaiola. O xílgaro, polo menos pode ver a luz do día ou a xente ou unhas cortinas ou unhas plantas ou uns sofás, mesmo unha televisión, e libros, e adornos, e cadeiras, e alfombras. Eu tan só vexo os ferros que me teñen amarrada, pexada. Vivo prisioneira nun buraco do maleteiro, inoperante, inútil, improdutiva, incapacitada. Son imprescindible, pero non circulo. Son a maldita roda de reposto.
Responsos
Cantei e aínda sigo cantando tres responsos e unha Ave María. Polos que se foron. Polos que se van. E non falo dos mortos. Falo deses vivos que están máis que mortos. Porque hai vivos que non teñen espírito ningún. E a esencia toda está no espírito. Algúns nin merecen unha misa de réquiem. Hai xente que se vai voluntariamente e xente que a obrigan a marchar. Todos merecen algún responso, aínda que sexa mal cantado.
Eu, por se aquel, sigo cantando. Sempre se me deron ben os responsos... kirieleison, kristieleison, polo espírito de tal; kirieleison, kristieleison, pola ineptitude daquel outro. E volta outra vez: polo mesmo ou polos mesmos. Despois de tres responsos vai a Ave María. Pola soidade que está en silencio. Polo barullo que rachou o silencio. Pola esperanza que navega en silencio. Polo poeta que berra en silencio.
Responsos polos mortos físicos e polos mortos anímicos, que, xa digo, hai moitos. Responsos polos que queren alcanzar o paraíso e vagan ou deambulan perdidos polos camiños da impotencia. Responsos por ti, por aquela, polo de máis alá, por ela, por el, por min. Responsos entre tumbas abertas e nichos de granito, entre carballeiras de medo e amores cantados en verso. Tres responsos e unha Ave María polo que foi e polo que é. Polo que será haberá que botar man do Credo. Porque creo incluso no que non me deixan crer. Creo na luminosidade dos soños e nos recunchos dos desexos. E creo nos responsos que tamén sei cantar en silencio.
