Lembranza de Luís Ferreiro Peinó

Grazas en primeiro lugar por invitarme, e boas tardes a todos e a todas.

Despois da exposición que fixo Xulio (López Valcárcel) e dese texto tan precioso que dixo Carmen (Blanco) en vou falar da parte humana de Peinó.

Coñecino dun xeito moi curioso, porque de rapaz empecei a ir a clases de guitarra no Círculo das Artes con Tino Prados, e ao mesmo tempo tamén me apuntei a solfexo con don Ramón, que era o profesor de piano. Estes dous homes, cando se acababan as clases polas tardes, ían tomar os viños pola Ruanova, pola praza do Campo e alí xuntábanse con outra xente, con Faluqui, que era un irmán de Tino Prados e, entre outros, con López Guntín e con Luis Ferreiro Peinó. E aquela era unha "pandilla" alucinante, era sorprendente. Eu fun algunha vez ao principio con eles. A min dábame un pouco de vergoña. Un rapaz de dezasete anos con aquela xente... Eu estaba calado, escoitando, pero era moi interesante estar con eles.

Ese foi o meu primeiro coñecemento de Peinó pero logo xa sabía que tiña o taller de escultura no Campo Castelo e entón xa empecei a frecuentalo.




É mais, incluso ás veces xa se convertía nunha visita esporádica. Eu igual estaba con Xesús Valcárcel, que é o meu compadre, dando unha volta por aí, ou con Xavier Rodríguez Barrio, con Claudio coincidimos menos niso, e dicíamos Que facemos? Pois vamos a ver a Peinó. Entón íamos como quen vai a tomar un vaso de viño ou a calquera outro sitio, pero claro, ao chegar a ver a Peinó era moi interesante porque en primeiro lugar recíbete cos brazos abertos e logo despois empezábache a ensinar: estou traballando nisto, mirade o que fago. Falando de como era Peinó, iso é algo que me sorprendía a min porque era súper amable e sobre todo unha persoa cálida, unha persoa que como dicía Xulio Valcárcel non manifestaba todo o poderío que tiña traballando na escultura e que che contaba todas aquelas cousas sobre as súas obras.

Logo hai outra faceta que me gustaba moito del e era que tiña un sentido do humor como un pequeno e facíanlle gracia moitas cousas. Entón acabábamos ríndonos alí todos.

Había dúas cousas, unha era esa e outra algo que intentei facer na miña vida e non o logrei, que era chiscar os dedos como facía el, non sei como facía, nunca o logrei facer coma el. Iso en canto ao anecdotario.

Pero logo aparte diso, aquela xente de dezasete ou dezaoito anos que empezábamos a escribir, Claudio, os irmáns Valcárcel, eu, Xavier Barrio, Fiz Vergara Vilariño,..., daquela tiñamos unha rampla moi boa que era a Táboa Redonda que dirixía don Ánxel Fole, e entón alí foi onde case todos escribimos un artigo máis ou menos grande falando da obra e das vivencias escultóricas que facía Luis Ferreiro Peinó. Eu concretamente fun un deles que lle dediquei un artigo na Táboa Redonda, tamén Xulio, e Xavier... Esa páxina era a base para que nos xuntáramos os que empezábamos a ser escritores, poetas,...

Ao taller de Luis Ferreiro Peinó ás veces ía só, vou dar unha volta a ver que conta Luis. Unha vez alí ás veces dábaste conta de que levabas unha tarde enteira e non se che pasara o tempo porque a parte de que era "cariñosísimo" empezábache a contar as cousas que se lle ocorrían; tiña unha imaxinación realmente moi curiosa e pasábalo moi ben. Logo ás veces apuntábame a ir a tomar os viños con el e con toda a cuadrilla porque aquilo era espectacular, e o pasaba moi ben.

E logo, dese sentido do humor que tiña eu teño unha anécdota moi simpática. Un día íamos o Xesús Valcárcel e eu, xa de retirada pola noite despois de tomar uns viños pola Ruanova, e encontramos detrás do concello a Peinó e a López Guntín. Estaban alí os dous deliberando. Chegamos nós e dixémoslles que facedes aí. Estamos aquí falando porque estou convencendo aquí a Peinó, respondeu Guntín. E de que? É que Guntín di que o ourizo cacho é un bocado excelente, dixo Peinó, e engadiu Como vai ser excelente? Estaban alí os dous "dalle que te pego", que si si, que se non. Como vas a comer iso con todas as espiñas que ten? E dixo Guntín iso é ben fácil, porque colles unha palla, méteslla polo cu, sopras e saen todas as espiñas para fora e queda o bicho libre. Entón dixo Peinó todo serio, ah claro sendo así é certo. E quedou completamente convencido.

Eu de Peinó teño unha lembranza, un recordo, que é unha escultura que non figura na exposición porque eu non sabía que se estaba montando. É unha figura que me encanta porque é pequena pero feita toda dunha peza. É un confrade cunha cruz que leva ás costas, e a metade dela fíxoa diante miña. Cando estabamos falando Peinó andaba traballando e de tanto traballar xa me gustou esa peza.

Eu de Peinó sobre todo destacaría esas cualidades, o bo humor que tiña, esa sinxeleza dun rapaz e logo o seu arte escultórico do que xa falou Xulio López Valcárcel.

E eu remataría cunha cousa: a min o que me sorprende, creo que o deixei escrito nese artigo que publiquei en La Voz de Galicia, é que non pode ser esta desgraza que temos en Lugo, de que só se recorda a esta xente, aos nosos artistas cando se cumpren cen anos que naceron ou que morreron. É dicir, aquí de Peinó non falaba ninguén excepto os que o coñecíamos e agora, como cumpre cen anos agora si que se lle lembra. Os lucenses somos así de desagradecidos, non hai máis que ver a cantidade de xente que estamos aquí para falar dun home que era súper querido e coñecido en Lugo, sobre todo coñecido a nivel persoal. E iso é o que me apesara, que en Lugo sexamos tan desagradecidos cos nosos artistas e escritores.

E mais nada, moitas grazas.

(Ao remate do acto Antón Grande indicou que tamén Blas Lourés adoitaba estar no grupo que se reunía con Peinó)

(Palabras do escritor e xornalista Antón Grande no acto en lembranza de Luís Ferreiro Peinó, celebrado no Vello Cárcere de Lugo o día 1 de decembro de 2021)