Un batallar sen fin
Quero ser o cabalo de batalla de Juan Pardo, pero sen ir á guerra. Non me gustan as guerras. A ninguén lle gusta a guerra. Emporiso, son como as bruxas, habelas hainas. E hai moitas, de máis. Nas que se escaralla todo. Nas que rebentan bombas. Nas que hai sangue, suor e bágoas, moitas bágoas. Nas que hai dor, mesmo unha dor silenciosa Nas que hai mortos, demasiados mortos.
Eu tan só quero batallar por esa esperanza que sei que está ó final do camiño, por ese sentimento que flúe por entre as liñas dun relato, por esa liberdade que está na gaiola da inconsciencia, por ese asubío que se atopa no cárcere dos desvalidos e por esa nostalxia que vai e vén, que flota, que somerxe logo dun abrazo, dun longo e sentido abrazo. E quero batallar coa conciencia tranquila.
Quero ser o cabalo de batalla de Juan Pardo para ir facendo camiño. Porque nos camiños sempre hai atrancos, e curvas, e costas, e pendentes perigosas. Polo que non queda outra que batallar e batallar por esa chaira da vida. E batallo sen balas, sen coitelos, sen fouciños; tan só con actos ou feitos, e palabras, e escritos. Batallo para deixar un legado inocente, legal, que se entenda. Por batallar ata batallo sentado debaixo dun balcón ou contemplando desde unha terraza o horizonte dos pensamentos, que sempre afloran cando a señardade pasea á beira dun anhelo, dun desexo. Porque o desexo é grande e hai que loitar por el como se fora nunha guerra, pero sen que o corazón se sinta ferido. O amor, a vida é un batallar sen fin.
