O Meteorólogo
Xa sei que por detrás me chaman O Escalambrón, pero na realidade son Gumersindo Soso Armesto, e por diante, uns, dinme Gume e, outros, Sindo. Eu contéstolle sempre a todos. Mesmo lles contestaba se me chamaran O Escalambrón, pero non se atreven. Nacín nunha vila que non vén ó caso (porque Baños de Molgas é abondo coñecida) e estudei cos curas, naquela época na que se estaba sempre
rezando. Agora, aínda que por veces rezo á miña maneira, penso que me volvín bastante ateo. Realicei o servizo militar porque me obrigaron e ó rematar empecei a traballar como especialista meteorolóxico, é dicir, que desde calquera ponte existente na miña vila (a das Cabras, a de Pinouzos, a pasarela das Mestras, a pasarela da desembocadura do río Sor, a pasarela da Ansuíña, a ponte nova, a ponte vella e a pasarela do Muíño) tiña que anotar que o río Arnoia levaba ou non levaba auga. Simplemente iso. Nin tan sequera era necesario que anotase o caudal do mesmo; só se levaba ou non levaba auga.
Despois, para a previsión do parte meteorolóxico, subía ó campanario da igrexa e cuspía para arriba. Dependendo para onde collese o cuspe, sabía se chovería, nevaría, xearía, ventaría ou abrasaría o sol. E segundo a forza con que se desprazase o cuspe, daríame o resultado dos días nos que habería tal actividade climatolóxica.
E a partir da mocidade pasoume como lle pasaba a Camilo Sesto, que sempre me namoraba de quen de min non se namora. Ou sexa, un calvario platónico! Sigo solteiro e, como non, sigo de meteorólogo.
As peras do olmo
Xeralmente son un tipiño nervioso, pero, para a galería, son tan calmo que mesmo semella que son un paradiño. Non obstante, despois, teño os meus momentos nos que podo rebentar, nos que a carraxe sobe polas veas como baixa a auga polo Arnoia. Neses instantes son malo de domear. Eu ben sei que cando non me endereitou a miña nai...
Resulta que o outro día pedinlle tres peras ó olmo e só me deu dúas. Planteille unha denuncia que se cagou polo tronco abaixo. É que ademais denuncieino por partida dobre: por non me dar as tres peras e polo asunto de que pintaba el, o olmo, dando precisamente peras. Se aínda fora un carballo. Ou un castiñeiro. Mesmo unha nogueira. Pero un olmo, maldita sexa! Que pinta un olmo na nosa terra. Na Galicia profunda temos boas árbores e mellores toxais. Para que queremos máis.
A denuncia claro que prosperou. O que pasa é que o xuíz tan só admitiu a trámite o asunto das peras. Que si, que me tiña que haber dado tres, que foran as que realmente eu lle pedira. Non quixo meterse coa clase da árbore porque dixo que incluso na Galicia profunda hai liberdade para compartir e convivir. Que aquí tan só miramos de esguello os marcos, rematou. E de esguello si que mirei eu ó xuíz, porque... a que viña agora o dos marcos. Que se ativese tan só ó olmo, a ese puto olmo que só me dera dúas peras cando eu lle pedira tres. O xuíz alterouse co mazo: que que forma de falarlle era esa, que moito coidadiño que axiña me domeaba el. Calei, claro. Que ía facer...
