Xea ou empeza a xear
Xea. Polo que a noite queda fría. A friaxe nunca foi boa para ninguén. Moita calor tampouco. O tempo climatolóxico vai ó seu, non ó que nós lle ditamos. Ou sexa, que nunca chove a gusto de todos. Cumprir co gusto de todos é tan complicado que é imposible. Tamén é verdade que se o vento nos fora sempre a todos a favor, por que loitariamos? A vida sen loita é monótona, aburrida, insulsa, é dicir, unha quimera. Se a min me gusta o jazz, a outros lles gusta o blues, ou o rock and roll, ou o folk. Din que para gustos hai cores.
Será posible que sempre haxa alguén que diga algo. Tamén é certo que se ninguén di nada, a vida seguiría sendo monótona, aburrida, insulsa, outra quimera. Tamén é verdade que moitos din tantas cousas que, ó final, non saben o que dixeron nin o que din. Sábese que somos moi amigos de falar por falar. Ou como se adoita dicir: de botar a lingua a pacer. E hai que lembrar que pacer só pacen certos animais. Si, é certo, algúns somos máis que animais. Como dicir a animalada de que xea, cando na realidade tan só empeza a xear. Pero a noite si que está fría. Como debe ser, estamos no tempo. No inverno.
Como dixera que me gustaba o jazz, pois estou escoitando temas de jazz, que sempre me calman un pouco. Para non soltar tantas burradas xuntas, porque o asunto está a saír de nai. Claro que tamén se non digo nada, nin hai asunto nin hai caralladas. E ás veces certas caralladas ata remexen un pouco o vivir. Se non, todo sería monótono, aburrido, insulso e, lóxico, quimérico. Agora, cada quen que actúe como lle dea a gana ou que diga o que lle dea a gana. Pode dicir que xea ou que empeza a xear, e seguro que acerta.
Esperando o alustro
Somos moi amigos de imitar moitas veces a certos personaxes ou heroes cinematográficos. Algúns quixeron emular a Superman e tiráronse desde tantos pisos de altura. Outros quixeron ser Gene Kelly e bailaron cantando baixo a chuvia. Eu vin a King Kong no alto do Empire State e quixen ser o gorila (eu, de gorila, nada de nada; pero recoñezo que de mono teño bastante) subíndome ata o pararraios da igrexa de Baños de Molgas, a 30 metros de altura, que non é
moco de pavo. Cando os veciños se decataron de que non baixaría de alí ata que aparecese algún lóstrego, chegaron a mandarme comida e bebida neses aparellos chamados drons, porque sabían que o asunto iría para tempo. Pois, sen decatarme, subírame ó campanario en plena canícula do mes de xullo.
Non tardaron en sacar o san Salvador en procesión para que chovese. Este, como non quería mollarse, non lles fixo caso, claro. Algún espelido ata berrou desde o atrio que me farían fillo adoptivo de Baños de Molgas con tal de que baixase. Berreilles que eu tan só era fillo da Lola da Amparo e que morrese o conto. A finais de agosto xa se cansaran de min e eu, para entreterme, ouleaba coma os lobos cada vez que tocaban as campás os cuartos e as horas.
Foi a finais de outubro cando apareceu tal treboada que, en menos que canta un galo, un alustro ou chispa deume tal zorregada que me mandou a voar, con tan boa fortuna que fun caer no único palleiro de herba que había na Aira de Arriba. Aí si fun heroe por un día.
