Á pata coxa
Acabo de cometer unha tolea, pero déuseme por aí. Quizais igual o fixen como unha homenaxe á Constitución (hoxe é o seu día), que creo que está algo coxa. Resulta que desde a miña casa ata a cafetaría na que estou, a uns catrocentos ou cincocentos metros, fíxenos á pata coxa. Por certo, sóame que de rapaz, a esa forma de andar ou correr, chamabámoslle "á conchilipierna". A palabriña ten o seu aquel, pero era o que diciamos.
Recoñezo que, hoxe en día, unha persoa que pasa dos 60, e que se dedica a esas trapalladas, pois case non procede. Pero de cando en cando tamén é verdade que gusta cometer algunha loucura. Ou chamar a atención. Porque a chamei, claro. Xa que tan axiña como entrei na Valenzá, a xente quedaba mirando. Algúns, cando notaban que andaba á pata coxa sen verme ningunha ferida, querían saber. Eu entendo que o preguntan con boas intencións, pero...; sabendo que non estaba ferido, a que esa curiosidade, a que ese interese? A xente como é ás veces...
Eu, sen andar con días santos, contestáballes co mesmo: déuseme por aí. Como a Constitución está coxa, eu tamén teño dereito a estar ou facer o coxo. E podo facelo durante os capítulos ou artigos que me dea a gana, non si? Dábanme a razón, pero eu ben lía e entendía os seus propios pensamentos: que algúns chocheabamos, simplemente, para ter que dicir, para chamar a atención. No obstante, non lles fixen nin caso; seguín ó meu, ou sexa, a rematar o traxecto á pata coxa. Agora que, tamén é certo que chegue canso á cafetaría.
