Darío

Desde hai vinte meses, por causa da gran plaga ou por calquera outra igualmente letal, estamos perdendo seres queridos que nos deixan en situación de desamparo permanente. O último, Darío Xohán Cabana, un dos máis fructíferos, intelixentes e xeniais poetas e narradores do país.

Primeiro foi excelso poeta, para logo consagrarse na prosa. E se en poesía premiárono co Martín Codax, Ciudad de Ourense, ou Celso Emilio Ferreiro, en narrativa foron o Xerais, Barco de Vapor ouCiudad de Lugo, e en tradución o Lois Tobío, o da Asociación de Escritores, e a Medalla de Ouro de Florencia pola tradución do Cancioneiro de Petrarca e a Divina Comedia de Dante.

Da escola de Alonso Montero, devoto de Manuel María e Méndez Ferrín, sen esquecer a Álvarez Blázquez, era perfecto coñecedor da literatura galega de tódolos tempos.

E por xenial podía permitirse cousas brillantes aparentemente triviais, e publicou dia a dia durante 34 anos cadanseu crucigrama galego na Voz, ou no vello xornal municipal "Praza Maior", as Coplas do Cego de Albeiros.

Quede aquí como oración e pranto este anaco de "A Fraga amurallada", que nos retrata a todos os que de fóra viñemos a Lugo:

Nacéramos no val ou no alto monte
onde o vento nas árbores cantaba
e o reiseñor das albas pregoaba
a gloria do regueiro e máis da fonte.

Amabamos o fúlxido horizonte,
a fraga mesta que o poeta gaba
e as pradelas en flor e a terra brava,
montesía e xangal morada de onte.

Mais un dia viñemos e arraigamos
nos arrabaldos novos, oh cidade!
e pisámosche as rúas empedradas,
e agora somos teus e ben te amamos,
e ás vegadas tamén temos saudade
das terras atrás nosa abandoadas.