Pensa mal e acertarás
Como dicía aquel (porque sempre hai alguén que di algo), pensa mal e acertarás. Iso é moi relativo. Eu a maioría das veces penso mal e case nunca acerto. Por exemplo, se me río dos pobres, iso non estaría ben. Pois, que queredes, eu quero facerme rico, moi rico para rirme dos pobres, pero non hai maneira, a lotería non me toca nunca. Porque, iso si, para facerse un rico ou toca a lotería ou se mete un ladrón. Un ladrón fino, un ladrón en toda a súa extensión. Un rateiro nunca se porá rico.
Penso, tamén por exemplo, na independencia de Galicia (que isto si que é pensar mal) e, claro, tampouco acerto un carallo. Pensar mal é moi fácil; o difícil é precisamente acertar. Cando vou andando por unha carreira das de antes, ou sexa, das dos carros das vacas (ollo ó dato, a nosa Galicia ten moitas estradas desas), penso que en calquera momento me pode matar un coche. Claro que axiña me digo: pero alma cándida, se por aquí é imposible que pasen coches. E iso que, repito, moitas carreiras son agora estradas ou pistas asfaltadas.
Sei de xente que se bota parte da noite pensando mal, porque intúe que vai acertar, e fabrica todo un mundo sobre o pico dun campanario. O de pensar mal pasa máis ou menos como cando pensas ben: que tamén para o ben é moi difícil acertar. Pensas que vives ben, que es feliz e nun chiscar de ollo, alá foi o burro coas noces. Eu case sempre digo que o mellor é deixar a mente en branco ou, como moito, soñar esperto. Porque soñas á túa maneira e iso é bonito. Os pesadelos que queden para os negacionistas.
