No cotón do Carballo
Sento no cotón do carballo que está medio prisioneiro das pedras que compoñen a parede que separa a poula do camiño. É o camiño que leva ó muíño do Dositeo. É o camiño que pasa xusto pola zona da estación do ferrocarril de Baños de Molgas. É o camiño no que, por moitas veces, o atardecer se me fixo noite e as noites se me fixeron eternas. Porque ese
camiño transcorre por toda unha fraga de carballos e sabemos todos que o medo é libre. E que á idade de doce, dezaseis anos un non está para facer de heroe nesas noites escuras e de silencio. A escuridade era total e o silencio... o silencio era o que máis xiringaba, o que máis amolaba. Porque nel había pánico a que aparecese algún ruído. Se había ruído, malo! Pois o ruído algo o causaba. Quedaba a opción de apertar o cu, falar disimuladamente co burro que levaba a carga do millo ou do centeo ou da fariña, mirar cos ollos moi abertos (para traspasar a escuridade ou para asimilar o pánico?) para os catro puntos cardinais, e tirar para adiante. Que sexa o que Deus queira.
Sento no cotón do carballo que está ante esta parede chea de musgo e de tempo. Porque o tempo é a pegada, o sinal desas pedras. E ese camiño estaba cheo de pedras e de pegadas. Pegadas que se deixaron de tanto ir e vir ó muíño do Dositeo. Que non todas as idas nin todas as voltas foron como as descritas. Principalmente cando ía en compañía. Entón o medo quedaba aparcado xunto ós raís da estación, e a maioría das veces, os cantos, os berros e os ergutíos ou aturoxos facíanse donos da fraga. Iso, así, si era outro cantar, outro conto.
