Eu son da Galicia profunda

Antes de dar a miña opinión sobre a polémica da semana, direi que nada ten que ver co auto da xuíza nin coa súa resolución. Non teño datos suficientes nin coñecementos xurídicos para valorar se o menor ten que estar nun lugar ou noutro. Ademais, presúmolle á señora xuíza coñecementos dabondo para tomar unha decisión xusta. Como lle presupoño estes coñecementos, tamén lle presupoño un nivel de vocabulario alto e un nivel de expresión oral e escrita máis que óptimo para non botar man nos seus autos de tópicos vulgares, que poden deslucir a sentenza e somerxela nunha polémica totalmente innecesaria.

Tendemos a pensar que os tópicos son parte da cultura. Ao mellor é así pero hai que ter en conta que a cultura xeral tamén ten unha parte vulgar, mítica que ás veces denigra a unha determinada parte do país ou da poboación. Evidentemente, crendo na liberdade de expresión, non podemos evitar a utilización do tópico e desta parte vulgar que, a min persoalmente, me gustaría que morrera para sempre. Agora ben, unha cousa é facer uso da liberdade de expresión e outra saber cando estamos a falar ou a escribir nun entorno ou para un entorno profesional, que require un rigor e unha seriedade que non se pode permitir este tipo de vulgaridade.

Alén disto, espertou en min, de novo, a forza da identidade, que me leva a declararme fillo, habitante e militante da Galicia profunda. Nesta Galicia cada nome importa e a comunidade latexa ao ritmo de cada corazón. Se hai unha barreira, adáptase. Se hai un sufrimento, compártese. Se hai unha ledicia, celébrase. Se hai unha necesidade, cóbrese. Se morre alguén, a comunidade implícase.

Loitamos xeración tras xeración, por saír adiante (como tantos outros) e, si, somos xente profunda, de valores firmes, de tradicións ancestrais, de contos infindos, de innumerables cancións e de historias persoais e colectivas que nos fan únic@s. Somos profund@s e iso nos sitúa alá onde nace a vida: os xermolos das arbores, os cachóns da auga máis fresca, o máis bravo mar e tantas pedras milenarias.

Que pena que frívolas superficialidades non lles permita gozar de tanta fondura que nos ilumina.