Poesía e pensamento

Hai quen non acerta a descubrilo nunca ou incluso quen, despois de facelo, négase a admitilo: filosofía e poesía teñen unha alma común. Os gregos denominárona poiesis: creación. Unicamente os verdadeiros poetas, aqueles que se aventuran por territorios ignotos, coa única guía dun puñado de metáforas audaces e xogos de palabras imposibles, son quen de rozar o ser das cousas. E, á súa vez, só os filósofos máis profundos e esixentes, aqueles que non se limitan ao comentario escolástico do que outros dixeron, senón que cultivan o seu propio xardín metafísico, intúen o sentido do ser e do mundo.

Comprobeino unha vez ao percorrer as páxinas do último libro de poemas de Antonio García Teijeiro As palabras están a mirarse arredor da mesa, que se presentou a semana pasada en Santiago de Compostela. Un libro que pon ao descuberto un dos segredos mellor gardados da alquimia poética e filosófica: poetizar, o mesmo que filosofar, consiste en colocar adecuadamente as palabras pois, como di a poeta nicaraguana Gioconda Belli, "as palabras míranse ao redor da mesa".

Míranse en silencio mentres poetas e filósofos, no seu laboratorio íntimo, traballan para que non aparezan de calquera xeito nunha frase mal construída. O maior pecado, imperdoable quizais porque atenta contra a propia esencia poética e filosófica, é tomar as palabras en balde xa que a través delas atopamos o sentido da vida.

Cada un debe descubrir canto antes cal é ese sentido pois, como escribiu Jaime Gil de Biedma, "a vida ás veces é tan pouco e tan intensa", "que cando nos decatamos de que estamos vivindo comezamos a sentir que nos estamos despedindo dela", conclúe Antonio García Teijeiro.