En pé de Himno

O Himno Galego recorreu camiño longo desde a súa prohibición de facto ata a entronización oficial, como peza de obrigada interpretación nos actos máis relevantes e para o remate de acontecementos políticos, culturais ou deportivos.

As frases poéticas de « Queixumes dos pinos » de Pondal, que resultaban en tempos ofensivas para oídos timoratos, quedaron reducidas ás primeiras estrofas por aquelo de que os que non comprendían ós galegos eran « iñorantes e féridos e duros, imbéciles e escuros », e esto para un himno dunha colectividade coma a nosa parecía impropio pola virulencia.

Pero o Himno está aí, e non froitificaron iniciativas coma a de oficializar como tal o « En pé », de Ramón Cabanillas, cantado por Juan Pardo, ollando «  a luz que cae darriba « , coa « limpa frente erguida ».

Impúxose a tradición, agora xa centenaria, que nos veu de Cuba, dos galegos na emigración, e enraizou facéndose maior coas prohibicións, manténdose nas transicións e sendo hoxe imprescindible nunha comunidade que ten historia e lenda, tradición e estructura, bandeira e escudo, e himno con letra para cantar e sentir.

Pero non sabemos o Himno. E se sabemos a primeira parte, non coñecemos a segunda. E se o tarareamos, non sabemos seguir a letra. Mesmo os membros do Bng, que se supón son os máis afervoados neste tema tiveron que repartir na Quintana o pasado Día de Galicia a letra impresa para que todos os militantes puidesen seguir a interpretación.

Agora que están tan de moda as campañas de todo tipo entre escolares e maiores, imponse unha campaña de divulgación do Himno Galego entre os galegos. Que todos saibamos o que di. Que todos, se queremos, poidamos cantalo. Imponse que as institucións se poñan « En pé de Himno ».

Xa que o temos, utilicémolo.