Pingas de Orballo

Tamén sei andar amodiño
Segundo algunhas veces corro máis cá velocidade da luz ou que corro tanto que a xente nin me ve, tan só senten o ronsel que deixo; outras veces tamén sei andar amodiño. Moi devagar. Hai xente que engarra, que emprende o camiño e nunca chega ó seu destino. Eu non engarro, pero, se quero, ando moi pero que moi amodiño. Chego sempre ó destino pero, sinceramente, non sei dicir cando.
Poño un pé detrás do outro, moi xuntiños e, claro, pé a pé, paso a paso, camiñante faise camiño. Si, xa o dicía aquel. Máis o problema meu está no momento de levantar o pé ou de erguer a perna. Fágoo tan devagariño, tan devagariño que nin unha cámara lenta desas pillaría o movemento. Se correndo me puña do Polo Norte ó Polo Sur nun verbo, nun airiño, poñer un pé por diante do outro lévame unha eternidade, un sen fin. Se eu quixera ata me chegaría o momento da morte sen conseguir poñer o pé diante. E, ollo!, que penso vivir aínda moitos anos.
Sempre fun uns mestre en todo: en saber correr e en saber perder ante unha tartaruga, ou mellor aínda, ante unha lesma. Son mestre en berrar en silencio e en notar o silencio no medio e medio do ruído. Son mestre en dicir cousas que ninguén cre e, non obstante, saber que digo a verdade. É que como vou tan amodiño en todo, axiña vos dades por vencidos e dádesme a razón coma os parvos. Menos mal que non escribín tan amodiño, senón non deixaría de dicir trangalladas e máis cerelladas.

A muller do suxeitador vermello
El é un detective de película barata. Ela é unha estrela de novela premiada. El carga coa culpa no sofá de non saber resolver os seus sentimentos. Ela está perdida en algún recanto da memoria del. A el víbralle o móbil sobre a mesa. Ó iluminarse a pantalla ve un número demasiado coñecido. Atende a chamada e ninguén fala. El queda co xesto preocupado e marcha á casa dela. Estráñase ó ver a porta entornada. O xesto de preocupación del acentúase e pensa se realmente esa non será unha escena dalgunha película barata.
Entra e vea tombada sobre a cama, cun suxeitador vermello e con dous enganches. Deixa percorrer con parsimonia a vista polas costas dela. Xusto ó chegar a onde as costas perden o seu honesto nome, unha saba cobre, tapa, oculta o prohibido. Ela nótase ás leguas que está profundamente durmida. Pero axiña, como en soños, dá media volta e queda boca arriba. Agora o fermoso axustador cubre uns peitos de agarimo. El, con coidado, sobe a saba ata esconder a zona do desexo. El, moi amodiño, achega os seus beizos ós dela, abertos nun sorriso marabilloso e vermellos coma o suxeitador. Déixalle caer un bico suave e breve, para non espertala e... para non caer na tentación. El sae e deixa tamén a porta entornada. Sae do portal e arrastra a nostalxia pola beirarrúa camiño da súa casa. Xa nesta, deixa o móbil á súa beira. Soa un pouco máis tarde. É ela. "Deixaches a porta entornada". Unha bagoa de orballo (ou de melancolía) esvara pola meixela esquerda del.